Ε.Ε. (Ένωση της Εξαθλίωσης)

Του Σάββα Αβραμίδη,

Αν και δεν έχω καμία εξειδίκευση σε επιστήμη ούτε μεγάλο όγκο εμπειριών, μπορώ με εργαλείο την απλή λογική να βγάλω κάποια συμπεράσματα.

Μιλάμε για την Ευρώπη των λαών και των ευκαιριών, του πολιτισμού και της προόδου, της ισότητας και της ανάπτυξης. Μια ένωση με σκοπό την πολιτισμική και οικονομική ανάπτυξη. Όμως τι βλέπουμε στην πράξη; τι είδα εγώ μόλις στα 18; Τα πράγματα είναι απλά.

• Φούσκες προόδου που σιγά σιγά οι καρφίτσες της φτώχειας και της υποβάθμισης σκάνε. 
• Οι ταξικές διαφορές οξύνονται και η ανεργία εκτινάσσεται στα ύψη. 
• Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της απουσίας βιβλίων στα σχολεία των υποβαθμισμένων δήμων οι οποίοι λόγω της γενικότερης τους κατάστασης δεν μπόρεσαν να στηρίξουν ούτε την εκτύπωση φυλλαδίων. 

Θεωρώ αφελή όποιον ακόμα πιστεύει πως αυτές οι καταστάσεις δεν τροφοδοτούνται από ένα γενικότερο σχέδιο. Ένα πλάνο εξαθλίωσης και μιζέριας. Οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Ο φτωχός όμως δεν απέχει απλά απ' την ψυχαγωγία. Στερείται παιδείας, άρα κριτικής ικανότητας, άρα πνεύματος αντίστασης.

Ποιος είναι λοιπόν, ο ρόλος της Ε.Ε.; Σίγουρα όχι η ανιδιοτελής ενίσχυση του επιπέδου της χώρας. Αν σκεφτούμε τις βασικές επενδυτικές αρχές, κανείς (ειδικότερα το επιτελείο της Ε.Ε. με μια σειρά από επιστήμονες) δεν ρίχνει χρήμα κάπου χωρίς να πρόκειται να το ξαναπάρει-και μάλιστα πολλαπλασιασμένο. Πολιτισμός για την Ε.Ε. σημαίνει να ανοίξει η Apple άλλα 100 καταστήματα, έστω αν αυτό γίνει καθώς οι μισθοί και τα δικαιώματα των εργαζομένων μειώνονται. Τότε θα 'χουμε μέσα σε 1 χρόνο το iPad 14, το οποίο θα μιλάει ελληνικά και θα φτιάχνει καφέ.

Όμως αυτή η ανάπτυξη ποιόν ωφελεί; Προφανώς όχι εσένα κι εμένα που δεν θα έχουμε χρήματα ούτε τον φορτιστή να αγοράσουμε. Η Ένωση της εξαθλίωσης ενισχύει τις μεγάλες βιομηχανίες και για να επιτρέψει την ανάπτυξη τους, κόβει απ' τις υποχρεώσεις τους. Τις υποχρεώσεις που έχουν απέναντι στους εργαζόμενους. Τεράστιες φορολογίες, ατελείωτες ώρες εργασίας με δυσανάλογο μισθό! Όλα αυτά για τον πολιτισμό της Ε.Ε.

Όμως εμείς φάγαμε ακόμη μια φορά το παραμύθι. Παλεύουμε να μείνουμε στο Ευρώ. Δεν διαγράφουμε μονομερώς το χρέος που άλλος δημιούργησε γιατί θα μας διώξουν απ' την ένωση. Πάντως μας θυμάμαι καλύτερα εκτός ένωσης-οκ δεν είχαμε τηλεόραση 50 ιντσών με 3D όμως γεμίζαμε το καλάθι του σούπερ μάρκετ. Ευτυχώς έχουμε Ευρώ-αν και δεν έχουμε ούτε 1.

• Ενισχύουμε καθημερινά πολεμικούς εξοπλισμούς και επιχειρήσεις για να μπορεί να εισβάλει η Αμερική στο Ιράν και τώρα σε λίγο καιρό στη Συρία. Είμαστε έτοιμοι να συμβάλουμε στην καταστροφή ενός λαού γιατί μας νοιάζει να μείνουμε στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. για να μπορούμε να... Αλήθεια τι μπορούμε;

Μεθύσια κάτω απ' την γαλανόλευκη και ύμνοι οργής απέναντι στους μαύρους που ίσως το χρώμα τους δεν οφείλεται στην καταγωγή αλλά στο κάρβουνο στο οποίο μετατράπηκε το σπίτι τους απ' τους πολέμους του πολιτισμού μας. Είμαστε συνένοχοι σε έναν ατελείωτο βιασμό του ανθρώπινου είδους και κάθε μορφής αξιοπρέπειας. Μην με ρωτήσεις ποια είναι η λύση: τις πόρτες τις ανοίγουμε και βγαίνουμε. Τον τοίχο όμως τον σπάμε-ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ!

Προστασία ή... εκδίκηση;

Του Σάββα Αβραμίδη,


Όλοι θα ακούσατε για το περιστατικό με τον 24χρονο φοιτητή που σκότωσε τον ληστή.


Αρχικά:
Ο νόμος θεωρεί τον φόνο υπο οποιεσδήποτε συνθήκες καταδικαστέο και το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να υπάρξουν ελαφρυντικά λόγω άμυνας. 
Τίποτε άλλο...

Όμως ο 24χρονος ήταν σε άμυνα; 
Αν είχαν μπει στο σπίτι μου πολύ πιθανόν να μην δίσταζα και εγώ και πολλοί από εσάς να σκοτώσουμε για να προφυλαχτούμε. Όμως, κανείς δεν φαίνεται να αντιλέγει, πώς ο φοιτητής πυροβόλησε με την καραμπίνα τον ληστή όταν αυτός πλέον διέφευγε.


Αντιλαμβάνεστε το σκηνικό; Τον πήρε στο κυνήγι για να... τον σκοτώσει!
Φυσικά δήλωσε ότι η καραμπίνα εκπυρσοκρότησε καθώς αυτός σκόνταψε σε ανάχωμα. 
Εντάξει μπορεί να λέει αλήθεια-ο σούπερ μαν που είδε το περιστατικό επιβεβαιώνει.


Δεν πρόκειται λοιπόν, για άμυνα από τον φοιτητή αλλά για καθαρή πράξη εκδίκησης!!
Να έχουμε επομένως, την αξιοπρέπεια τουλάχιστον να παραδεχόμαστε τις πράξεις μας.


Και να θυμόμαστε πού και πού ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί ζωές, πόσο μάλλον για εκδίκηση... 
Άρα, όχι και αθώος ρε παιδιά... μην τρελαθούμε!

Θέατρο εβδομάδας: Cuba libre

Της Ανθούλας Γιατροπούλη,

    Η παράσταση Cuba libre, είναι μια έκφραση έντονου ερωτισμού, εξωτικών αρωμάτων, λατινικών χορών και τραγουδιών, κοινωνικής απομόνωσης και ανθρωπίνων αδυναμιών. Είναι ένα πρωτότυπο σενάριο, ένα ταξίδι ουσιαστικά, που σίγουρα θα αγαπηθεί από όλους. Τέσσερις ηθοποιοί, προσεγμένη σκηνοθεσία και δίωρη παρουσίαση των γεγονότων, είναι τα συστατικά της επιτυχημένης αυτής παράστασης.
    Η Παναγιώτα Βλαντή, στο ρόλο της Μαρίας Σύλια, είναι η πρωταγωνίστρια, η οποία δεν λείπει λεπτό από την σκηνή. Μια μοναδική ερμηνεία, συγκινεί, αλλά και δίνει χαρά στο κοινό, ανάλογα με την εξέλιξη των γεγονότων. Η Μαρία Σύλια, ζει στο σπίτι κλειδωμένη, μαζί με την αδερφή της, το ρόλο της οποίας ερμηνεύει η Αντιγόνη Δρακουλάκη, περιμένοντας πολιτικό άσυλο. Η πρωταγωνίστρια φυλακίζεται αρχικά, πάντα μαζί με την αδερφή της, λόγω των επαναστατικών βιβλίων που έχει γράψει, αλλά ο άντρας της από το εξωτερικό καταφέρνει να βγουν από την φυλακή όπου τις βασάνιζαν και να τεθούν σε κατ' οίκον περιορισμό. Ο μόνος ο οποίος επιτρέπεται να επισκέπτεται τις δύο γυναίκες και να παρακολουθεί αν χρειάζονται κάτι, είναι ένας φύλακας, ο οποίος ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Αντώνη Καρυστινού. Ανάμεσα στον φύλακα και την πρωταγωνίστρια, αναπτύσσεται μια διαφορετική σχέση από αυτή του φύλακα και της κρατούμενης. Ο τέταρτος ηθοποιός, είναι ο Αργύρης Γκαγκάνης, ο οποίος έχει διπλό ρόλο, έναν φύλακα και έναν Λατίνο μουσικό, ο οποίος αναπτύσσει επίσης μια ιδιαίτερη σχέση, αλλά με την αδερφή της Μαρίας Σύλια.

    Η Παναγιώτα Βλαντή, βάζει την δική της μοναδική πινελιά στον ρόλο, με τον αυθορμητισμό της και το φυσικό παίξιμό της. Μια μοναδική ερμηνεία, καταπληκτική κίνηση και τρομερή έκφραση ματιών. Σε κάποια στιγμή, ο φύλακας της δίνει ροδόνερο, το οποίο της το στέλνει ο άντρας της από το εξωτερικό. Από την χαρά της, λούζει το κοινό και μετά λούζεται και η ίδια. Προς το τέλος της παράστασης, φέρνει τρεις γλάστρες βασιλικού, από τις οποίες κόβει ένα φύλλο και το προσφέρει στον θεατή που κάθεται σε εκείνο το σημείο. Εγώ είχα την τύχη να είμαι στην θέση αυτή και το βλέμμα της Παναγιώτας εκείνη τη στιγμή πραγματικά μαγνητίζει και γενικά η σταθερή φωνή της δεν αφήνει τον θεατή να αφαιρεθεί.
    Η Αντιγόνη Δρακουλάκη, είναι άμεσα εξαρτημένη από τα λόγια και τις πράξεις της αδερφής της, έτσι αρχικά κατευθύνεται. Στο τέλος όμως, κάνει την επανάστασή της, δείχνοντας το υποκριτικό ταλέντο της και εξωτερικεύοντας τα συναισθήματά της, μέσα από δυνατά λόγια και ριψοκίνδυνες πράξεις. Η δραματικότητα που δίνει στην ηρωίδα, είναι έντονη και την ερμηνεύει άψογα. Οι φωνές και τα δάκρυά της, γεμίζουν την σκηνή, στο τέλος της παράστασης, ενώ αρχικά παρουσιάζεται χαρούμενη και αισιόδοξη. Έτσι δείχνει σταδιακά την συναισθηματική απόκλιση της ηρωίδας της.
 

    Ο Αντώνης Καρυστινός, παρουσιάζεται αρχικά με άγριο και βίαιο προσωπείο, χτυπώντας και βασανίζοντας τις ηρωίδες. Τρομάζει τον θεατή με τις φωνές του, κάνοντας τον ήρωά του μισητό. Μετά όμως, ερωτεύεται την Μαρία Σύλια και γίνεται γλυκός και συμπονετικός, κάνοντας το κοινό να τον αγαπήσει. Δημιουργεί έντονα και αντίθετα συναισθήματα στον θεατή, τον μπερδεύει, αλλά τελικά τον γεμίζει με την τέλεια ερμηνεία του. Το κακό παιδί, όπου διακινδυνεύει τα πάντα για τον έρωτα, κερδίζει εντυπώσεις και το χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης. Ένας καταπληκτικός ηθοποιός και ένα πολύ γλυκό παιδί.
    Ουσιαστικά οι τρεις αυτοί ηθοποιοί, φαίνεται να τραβούν τα βλέμματα και να γεμίζουν την σκηνή, όμως η αποκάλυψη της παράστασης, είναι ο Αργύρης Γκαγκάνης. Πριν την παράσταση, ομολογώ δεν τον ήξερα, ενώ τώρα κατατάσσεται στους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Ενώ ο ρόλος του, είναι ο μικρότερος σε έκταση από τους υπόλοιπους, με την καταπληκτική κίνηση, την μελωδική φωνή του και την τρομερή ερμηνεία, καταφέρνει να σβήσει τους υπόλοιπους ηθοποιούς από την σκηνή και να καθοδηγεί εκείνος το βλέμμα του κοινού. Σαν Λατίνος μουσικός, τραγουδάει συνέχεια μια στροφή από ένα ισπανικό τραγούδι, τη οποία στροφή τραγουδάει και ο θεατής από μέσα του, επηρεασμένος από την ερμηνεία του Γκαγκάνη. Αυτός ο δυναμισμός και η τρέλα που βγάζει, είναι τα στοιχεία που παίρνει ο θεατής από ένα τέλειο ερμηνευμένο ρόλο.
    Είναι μία παράσταση που κανείς δεν πρέπει να την χάσει. Μέχρι τις 16 Ιουνίου, θα βρίσκεται στο θέατρο Αγγέλων     Βήμα, στην Ομόνοια, Σατωβριάνδου 36. Τα εισιτήρια κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή είναι στα 15 ευρώ και το φοιτητικό στα 10, ενώ κάθε Πέμπτη και Παρασκευή είναι για όλους 10 ευρώ. Κάθε Τετάρτη και Κυριακή η παράσταση ξεκινά στις 19:00, ενώ κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο ξεκινά στις 20:00. Την σκηνοθεσία και την μουσική επιμέλεια υπογράφει η Αναστασία Ρεβή και το σενάριο είναι του Nilo Cruz.

    Μια δραματική παράσταση, που ξεχωρίζει από τις ερμηνείες των ηθοποιών και από την μονοτονία των σύγχρονων παραστάσεων, γεμάτη συναισθήματα, αρώματα και μουσική, αξίζει να την παρακολουθήσετε. Το μόνο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσετε είναι η μετακίνησή σας στην περιοχή αυτή.
Καλή σας διασκέδαση!


Σημείωση αναγνώστριας: 
Λόγω της μεγάλης προσέλευσης του κοινού,η παράσταση θα συνεχιστεί μέχρι και την 1Η ΙΟΥΛΙΟΥ!