Πορείες στις παρελάσεις

Καλησπέρα αγαπητέ αναγνώστη,

δεν θα σου πω χρόνια πολλά μιας και το θεωρώ πιο πολύ προσβολή και ειρωνεία.

Σαν σήμερα το ΟΧΙ στον κατακτητή
εχτές είπανε ΝΑΙ μέσα στη βουλή.

Ήταν και σύνθημα στη σημερινή πορεία που έγινε στο Κερατσίνι. Λίγο πριν το τέλος της παρέλασης κατά τις 12:45 πλήθος κόσμου (μαθητές και γονείς που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του σχολείου) έκανε τη δικιά του "παρέλαση" με πανώ και συνθήματα. 

 
(βίντεο: σχολεία 1ο, 2ο, 3ο ΓΕΛ Κερατσ., ανοιχτό κάλεσμα στους πολίτες)
Μια μικρή στάση μπροστά στα επίσημα πρόσωπα του κύριου Μελά και των άλλων του ίδιου σιναφιού και στη συνέχεια συμβολική εμπλοκή της κύριας εισόδου του Δημαρχείου με αποτέλεσμα να ακυρωθεί το "ρεβεγιόν" που είχε ετοιμαστεί. (Λογικά φάγανε σε κάποια ταβέρνα οι λατρευτοί φίλοι)
 
Μεταξύ άλλων νομίζω πως αξίζει να σημειωθεί η θέση του Δημάρχου και του Αντι-Δημάρχου.
Ο κ. Τζανής, όπως πάντα, είπε ότι είναι μαζί μας. Άλλωστε το έχουμε δει σε όλες μας τις δράσεις πως συμμετέχει ενεργά και στηρίζει... Τρανό παράδειγμα αυτού τότε στον Πειραιά στα γραφεία της Β' βαθμιας-χμμ λάθος, τότε δεν ήταν. Αλλά στην Αθήνα...-χμμ ούτε τότε. Μάλλον κάτι μπερδεύει ο Δήμαρχος.
 

Ο κ. Καψοκόλης πάντως ήταν πιο ξεκάθαρος. "Δεν μπορείτε να είστε ανώνυμοι και χωρίς ευθύνες πλήθη. Ο δήμος δεν στηρίζει απρόσωπες κινήσεις" Αυτά ήταν τα λόγια του αντιδημάρχου.
Η ατελείωτη παπαρολογία από μέρους των κυρίων έληξε όταν ζητήσαμε να μας ενισχύσουν (όπως λέγανε) στη συμμετοχή μας την Κυριακή στους αγανακτισμένους. Η απάντηση ήταν η σιωπή τους...

Συμφωνώ απόλυτα για τα περι ανωνυμιας!!! Γι'αυτό σας παραθέτω κάποια σημαντικά για τη συμμετοχή σας σε κινητοποιήσεις.

    1) Κρατάτε την ταυτότητά σας με τα δόντια
    2) Τυπώστε την στο μπλουζάκι σας για να σας γνωρίζουν όλοι
    3) Δηλώστε σε όποιον αστυνομικό βρείτε το όνομά σας
    4) Κρατάτε ξεχωριστό πανώ που να αναφέρει τα ονόματα όλων με υπογραφές.

Άντε να κουρέψετε κάνα γκαζόν κ. Καψοκόλη! Είμαστε Έλληνες εργαζόμενοι/μαθητές!
Δεν χρειάζεται ούτε να σας ειδοποιήσουμε ούτε να κατέβουμε σαν σύλλογος στο δρόμο.

Ο δρόμος μας ανήκει! Το δίκιο είναι με το μέρος μας και κατεβαίνουμε με μόνη δύναμη να μας κατευθύνει, τον πόθο για ελευθερία και δημοκρατία.

Τέλος, πολλοί ήταν οι μαθητές στο Κερατσίνι που αγνόησαν τους επισήμους με αποκορύφωμα το 2ο ΓΕΛ το οποίο γύρισε κυριολεκτικά την πλάτη του.
 

Στη συμπρωτεύουσα πάλι "Μικρές ομάδες εμποδίζουν την παρέλαση και φωνάζουν συνθήματα κατά του Παπούλια-η Ελλάδα παρουσιάζει κακή εικόνα, Δεν τιμά όπως αρμόζει τους προγόνους της"
Πραγματικά αγαπητό Μega-πιστεύεις ότι ο κόσμος, οι Έλληνες, δεν θέλουν να τιμήσουν τους ανθρώπους που έπεσαν στη μάχη; Μα τι ρωτάω; Μιλάνε για μικρές ομάδες και στο πλάνο που παράλληλα βλέπουμε, ο κόσμος έχει καταλάβει όλη την λεωφόρο.

Η παραπληροφόρηση η ίδια είστε αγαπητό Mega.

 Επιτέλους ήρθε η ώρα με πράξεις να τιμήσουμε κάθε ιδανικό, κάθε αξία που μας έχει απομείνει.
Στο δρόμο-εκεί που οι συνειδήσεις γεννιούνται!

Σάββας

Μελωδίες Λυκείου-Ράδιο-Φωνική εκπομπή

Πριν περίπου τρία χρόνια ξεκίνησε το Web Radio Keratsini. Λίγο αργότερα, μεταξύ άλλων, και η εκπομπή Μελωδίες Λυκείου.

Είναι η εκπομπή λοιπόν, μέσω τις οποίας τα λέγαμε. Αρχικά τις Τρίτες, έπειτα τις Παρασκευές και δε συμμαζεύεται... Κάπως έτσι κύλισαν δύο πολύ πετυχημένες σεζόν για την εκπομπή αλλά και για το σταθμό.
Ακολούθησε ένας χρόνος αδράνειας στο ράδιο από πλευρά μου αλλά τελείωσε.

Ένας παράδεισος κάπου ανάμεσα στους κάδους

Manolis Symeonidis

Ίσως σας έχει απασχολήσει και στο παρελθόν το γεγονός του θανάτου και της κατάστασης που επικρατεί όταν τερματίζεται η ζωή μας. Πάνω σε αυτό λοιπόν, έχει στηριχτεί και η τεράστια παπαρολογία περί κρίσης και καλού και κακού και όσων τέλος πάντων συμφέρει μερικούς να είναι υπό τον έλεγχο του Μεγάλου.

Αγαπητέ αναγνώστη. Αυτός που περιμένει τον παράδεισο όταν πεθάνει, είναι καταδικασμένος να ζει σε μία αιώνια κόλαση. Δεν ξεκίνησα το θέμα ούτε για να τα χώσω στην εκκλησία ούτε για να σου αλλάξω την κοσμοθεωρία. Απλά καμιά φορά θέλουμε μια ειδοποίηση για να θυμόμαστε καθημερινά πράγματα που περνάνε απαρατήρητα.

Είμαι απ'τους πρώτους που θα πει ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο (αυτό προσπαθώ και εγώ να κάνω), ωστόσο μην είσαι βουτηγμένος στη λύπη αγαπητέ/ή.
Είναι τόσα τα όμορφα που θα συναντίσεις. Απλά άκου μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά/στο φροντιαστήριο, άκου τη σιωπή και τον αέρα πώς σου χαϊδεύει το κοιμησμένο πρόσωπο.

Οι άνθρωποι αποσύρθηκαν στις κρεβατοκάμαρές τους αλλά εσύ ακόμα γυρίζεις. Εσύ και εκείνοι που απόψε θα γλεντίσουν. Νιώσε για μια στιγμή τον άδειο δρόμο να σε καλεί να τον περπατήσεις. Και περίφανος όταν φτάσεις στην άλλη άκρη απλά κάτσε σε ένα παγκάκι και χάζεψε τον ουρανό.
Είσαι τόσο τυχερός σκέφτεσαι.

Καμιά φορά μου αρέσει να στέλνω ένα απλό στιχάκι για καληνύχτα σε ορισμένους φίλους.
Εκείνη την ώρα το συναίσθημα απλά δεν περιγράφεται. Είναι τόσο μα τόσο απλό-αλλά λίγοι το κάνουν.

Παράδεισος φίλε μου είναι να ζεις μιαν αλήθεια που ο άλλος δεν φαντάζεται καν πως μπορεί να υπάρξει. Κι ας μην καταλαβαίνουν εσύ μπορείς να χαίρεσαι με εσένα και να προσπαθείς με κόπο να κρύψεις το γέλιο σου.

Το πείραγμα μιας κοπέλας, ένα σπρώξιμο στο τρόλευ ή μια καλημέρα στη δουλειά. Πόση ζωή να χωρέσει μέσα σε λίγες λέξεις. Απλά κάνε διαλείμματα και αφομίωνε τις στιγμές.

Ώσπου να έρθει το μαγικό βράδυ και ο ύπνος. Τότε είναι που οι στιγμές γίνονται αναμνήσεις...

Καληνύχτα
Σ.

αφιερωμένο στις καλές μου φίλες Αντωνία και Στέλλα (η Στέλλα μια μέρα θα διοικεί το σύμπαν γιατί-όπως όλοι ξέρουμε-είναι η πιο έξυπνη και ταλαντούχα κοπέλα :D )

Κουκούλες, γκλοπ και ταυτότητες

Καλησπέρα μετά από πολύ καιρό,

η μέρα είναι Κυριακή και λίγο πριν απολαύσω παϊδάκια με μπόλικο ΤΖαΤΖίκι είπα να αναστήσω το blog μου.


Στην πραγματικότητα, αιτία στάθηκε η κατάσταση που επικράτησε την Πέμπτη, η οποία κορυφώθηκε με το θάνατο ενός ανθρώπου.
Πολύ πιθανόν, αν διαβάζετε στο ίντερνετ τα νέα, να έχετε βαρεθεί να ακούτε για το περιστατικό όμως οφείλω να το αναφέρω και να σχολιάσω μιας και σίγουρα δεν πρόκειται για απλό μεμονωμένο περιστατικό το οποίο είναι όπως φαίνεται.


Την Πέμπτη βρέθηκα μπροστά στη βουλή στο μπλοκ του ΠΑΜΕ φοβούμενος τα χειρότερα (που τελικά έγιναν). Μπορώ να πω πως τα πράγματα ήταν πολύ ήσυχα μέχρι και που έφυγα με την παρέα μου.

Απ'το σπίτι (είχα μόλις γυρίσει) παρακολούθησα την επίθεση των "Αναρχικών" στους διαδηλωτές.



ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!! Δεν συμφωνώ με τους αναρχικούς όμως εκείνοι ΔΕΝ ΧΤΥΠΑΝΕ ΚΟΣΜΟ (στην πλειψηφία τους) αλλά αστυνομικούς κλπ.
Πρόκειται για μια ξεκάθαρα τρομοκρατική επίθεση της κυβερνησης στους διαδηλωτές με σκοπό (τι άλλο) να σπείρει το φόβο στα νοικοκυριά και να περάσει ξεκάθαρα το μήνυμα "Κινδυνεύει η ζωή σου στη διαδήλωση-ΜΕΙΝΕ ΣΠΙΤΙ"

Κάτω απ'τις κουκούλες λοιπόν, αγαπητό μου ΣΚΑΙ κρύβονται πιτσιρίκια που "ξέφυγαν" (αν το θες έτσι), νεολαία που πιστεύει ότι έτσι θα επέλθει αλλαγή, χούλιγκανς, αλλά όλοι αυτοί με την υποστήριξη και την καθοδήγηση ανθρώπων της αστυνομίας!


Όπως αυτοί που με την κουκούλα στο χέρι παραδώθηκαν στα ΜΑΤ απ'την αλυσίδα του ΠΑΜΕ.


Η απάντηση μου είναι ότι αυτά δεν περνάνε σε εμάς.
Ο κόσμος ξύπνησε και είναι στο δρόμο για να σπάσει τον τρόμο.