Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Το gaming τα τελευταία χρόνια





Του Σάββα Αβραμίδη,

αν και δεν είμαι τόσο μεγάλος, ώστε να σας μιλήσω 
για όλη τη ζωή των video games, θυμάμαι πολύ καλά ποια ήταν η πρώτη μου κονσόλα, τα πρώτα παιχνίδια και οι πρώτες εντυπώσεις...



Tetris console





Πρώτη κονσόλα που έπαιξα πραγματικά ήταν το playstation 1... Τσιπαρισμένη (με ειδικό τσιπ) ώστε να παίζει πειρατικά παιχνίδια. Θυμάμα που καθώς η συσκευή άναβε και έπαιζε το κλασσικό της λογότυπο στην οθόνη, περιμέναμε με ανυπομονησία αν θα παίξει ή αν θα κολλήσει (λόγω του πειρατικού cd).

Ακολούθησαν διάφορες κονσόλες, όπως ο διάδοχος του playstation 1, το playstation 2 δηλαδή, αλλά και μικρότερες φορητές όπως το "100 games console" που έμοιαζε με κονσόλα Τέτρις.

Μπορεί να μην έχετε παίξει με playstation, όμως σίγουρα έχετε παίξει Τetris. Το παιχνίδι συντρόφευε καθημερινά παιδιά ανα τον κόσμο για πολλές ώρες. Η οθόνη ήταν όχι μεγαλύτερη από 3 ίντσες και τα χρώματα... τα χρώματα ήταν δύο: μαύρο-άσπρο.   


Πώς λοιπόν έκανε τέτοιο ντόρο; και μπαίνω στο ψητό:
Ήταν παιχνίδι! Παιχνίδι όπως τα super mario, pacman,"ραλάκια" και τόσα άλλα.


Είχαν πλάκα... μπορεί να έκανες ώρες να περάσεις μια πίστα ή να νευρίαζες τόσο που σου ερχόταν να σπάσεις το χειριστήριο. Όμως και πάλι, είχε πλάκα.

Στον αντίποδα, τα σημερινά games προσπαθούν να απεικονίσουν όσο καλύτερα γίνεται την πραγματικότητα. Κάποτε ο Λούκη Λουκ έκανε τούμπες πάνω στο άλογο καθώς κηνύγαγε το τρένο, όμως σήμερα αμερικανοί πεζοναύτες εισβάλουν σε σοβιετικές βάσεις.
Πέρα απ' την προπαγάνδα που είναι πασιφανής, τα παιχνίδια υστερούν σε ένα πράγμα. Όταν απεικονίζεις την πραγματικότητα δεν είσαι ποτέ αρκετά κοντά. Ο pacman δεν υπάρχει. Μπορεί να είναι κίτρινος και στρογγυλός.

Ωστόσο, τίτλοι των τελευταίων χρόνων έχουν αφήσει εποχή συνδιάζοντας παιχνίδι και κινηματογράφο. Παραγωγές που θυμίζουν χολιγουντιανή ταινία.

Προσωπικά, ευχαριστιέμαι παιχνίδια τελευταίας τεχνολογίας, όμως πιστέψτε με... και τι δεν θα δινα για ένα νέο Crash Bandicoot...