Της Χαριτίνης Παστελάκου,
Οι μέρες μετά την ψήφιση του Μνημονίου 2 από την τύποις δημοκρατική κυβέρνηση, κύλισαν τόσο γρήγορα που είναι λες και το ρολόι, το ημερολόγιο, ο χρόνος, έχουν σταματήσει στην περασμένη Κυριακή. Λες και ζει ο κόσμος από εδώ και μπρος
μόνο αυτήν την μέρα.
Κάτι έχει αλλάξει. Το φαινόμενο της «Εθνικής κατάθλιψης» που είχε πρωτοξεκινήσει πριν 2 χρόνια υπάρχει μεν ακόμα, αλλά με μια διαφορά. Κάτι σαν ομοψυχία, οδηγεί κάθε Έλληνα, από την μικρή ηλικία των 15 χρόνων, μέχρι και ανθρώπους μεγάλης ηλικίας να συμφωνούν σε ένα πράγμα: Δεν πάει άλλο. Οι «εταίροι» μας και οι πολιτικοί αυτού του τόπου, πριν λίγες μέρες χωρίς να το ξέρουν ενεργοποίησαν μια ωρολογιακή βόμβα.
Την Παρασκευή, στο Σύνταγμα, πραγματοποιήθηκε μια μαθητική πορεία, όλων των σχολείων. Παρακολουθούσα μέρες πριν, τον ζήλο με τον οποίο τα παιδιά προσπαθούσαν να οργανωθούν, να μπουν σε μια σειρά να ενεργοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο, να συγχρονιστούν ενδεχομένως και με άτομα που θα έπαιρναν μέρος στην πορεία του Σαββάτου (την οποία θα οργανώσει εν τέλει ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ)
Οι εικόνες από τη σημερινή πορεία είναι εικόνες απεριόριστης ντροπής. Περισσότερο όμως προκαλούν κύματα οργής. Είναι δυνατόν, άντρες ασφαλίτες, να αντιμετωπίζουν παιδιά 13 και 14 χρονών σαν οργανωμένους εγκληματίες; Να παλεύουν μαζί τους, να τα ξυλοκοπούν, λες και είναι επί ίσοις όροις; Παιδιά τα οποία πηγαίνουν σε σχολεία τα οποία ΑΚΟΜΗ δεν έχουν όλα τα βιβλία. Είναι νέοι άνθρωποι. Βλέπουν, ακούν, ενημερώνονται, αγανακτούν και πλέον οργανώνονται μαζικά.
Συγκεκριμένα, από εκείνη την ημέρα, κυκλοφορεί ένα βίντεο στο διαδίκτυο: Ένας νεαρός μαθητής βρίσκεται πεσμένος στο Σύνταγμα, ενώ δυνάμεις καταστολής των ΜΑΤ, στέκονται από πάνω του. Ο μικρός δεν κουνίεται, ακούγονται φωνές από προφανώς συμμαθητές του: «Αφήστε τον ήσυχο, αφήστε τον!» ενώ ένας άλλος άντρας λέει: «Μην φοβάσαι αγόρι μου, μην φοβάσαι», «αφήστε τον, δεν έκανε τίποτα!», «θα σου δώσω εγώ τα στοιχεία μου, δεν έκανε αυτός τίποτα, άφησέ τον!». Σειρήνες, ουρλιαχτά, σκηνικό από εφιάλτη. Και η απάντηση του εν λόγω ΜΑΤατζή: «πετούσε πέτρες.» «Δεν έριξε πέτρα!» απάντησε ο ίδιος άνθρωπος, που ισχυρίζεται ότι ήταν μπροστά. Για μια πέτρα λοιπόν.
Κάποιος, κάπου, κάποτε, πρέπει να μιλήσει σοβαρά για το φαινόμενο με το όνομα «κατάχρηση εξουσίας». Οι άνθρωποι των δυνάμεων καταστολής είναι κατάλληλα εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίζουν τις χειρότερες των συνθηκων. Μπορούν να απωθήσουν αν απειληθούν, πόσο μάλλον, όταν η απειλή αυτή προέρχεται από παιδιά γυμνασίου. Ένας ξυλοδαρμός, τι θα προσφέρει; Μια δημόσια ταπείνωση, ένα ακόμη δείγμα του χάους που επικρατεί. Οι χειροπέδες που περάστηκαν στα χέρια του παιδιού, τον κατέστησαν στα μάτια της δικαιοσύνης εγκληματία. Στα μάτια της πολιτείας, απειλή. Στα μάτια των ΜΑΤ, δημόσιο κίνδυνο. Κι όμως, ήταν και είναι μόνο ένα
παιδί...
Παραθέτω το παρακάτω που σχετίζεται με το άρθρο της Χαριτίνης.
Χαρακτηριστικά το blog "No budget" γράφει (για να ξέρουμε):
Η ιδέα της δημιουργίας των ΜΑΤ ήταν του πρωθυπουργού της Χούντας Σπύρου Μαρκεζίνη αλλά δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει και η ιδέα υλοποιήθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Τα ΜΑΤ δεν θα έπρεπε να έχουν δημιουργηθεί ποτέ και δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης σε μια δημοκρατία. Φυσικά, δεν έχουμε δημοκρατία αλλά όποιος δεν καταλαβαίνει πως -όταν τα ΜΑΤ χρησιμοποιούνται για να φυλάνε τις οικίες των πολιτικών και τα εστιατόρια που τρώνε- το καθεστώς έχει σαπίσει εντελώς, τότε θα πρέπει να περιμένει και τα χειρότερα.
