Το σκίτσο της βδομάδας - Παρεμβολές

Uber καταστάσεις να ζεις - Παρεμβολές


Του Γραφικού,

mail επικοινωνιας : grafikos_mail@yahoo.com

• Η ζωή μας λέει κυλάει σε γρήγορους ρυθμούς.

Κι αυτό υποτίθεται ότι μας κουράζει, αλλά θα σας πω κάτι.

• Αυτό δεν ισχύει, αν ξέρεις να χειριστείς τις καταστάσεις. Θέλω να πω, αν το ρεύμα σε αναγκάζει να πας γρήγορα...

...Τρέξε ακόμα πιο γρήγορα!

• Αν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την ένταση της πόλης, δάμασε την!

• Πήγαινε σε μία ροκ συναυλία και μπες στο mosh pit, άκου δυνατά μουσική στα ακουστικά σου,

χόρεψε, τρέξε ανάμεσα στα στενά και μην περιορίζεσαι μόνο σε ένα γυμναστήριο!

• Κάνε μια ζωγραφιά με τα χέρια και λερώσουν με τα χρώματα, σκαρφάλωσε σε ένα από τα λίγα δέντρα που έμειναν,

• κοίτα την πόλη από ψηλά, κοίτα τον ήλιο!

• Μπες στον ΗΣΑΠ ή στο Μετρό, κατέβα σε μία στάση που δεν έχεις κατέβει ποτέ πριν και ξεκίνα την εξερεύνηση!

• Η πόλη τρέχει,μα θα είναι πάντα γύρω σου να την γνωρίσεις. Ξετρύπωσε ένα καλό στέκι και πιες ένα καφέ με το παρεάκι!

• Κάτσε σε ένα παγκάκι και παρατήρησε τους περαστικούς. Πιάσε ένα spray και βάψε ένα τοίχο. Άρπαξε μια κλασσική κιθάρα και ξεκίνα να παίζεις, ασχέτως αν ξέρεις ή όχι!

Χαμογέλα και ερωτεύσου!

Καλή σου μέρα!

Into The Wild - Πρόταση για ταινία

Πρωταγωνιστούν: Εμιλ Χερς, Βινς Βον, Γουίλιαμ Χαρτ, Μάρσια Γκει Χαρντεν, Τζίνα Μάλοου,

Χάλ Χόλμπρουκ

Σκηνοθεσία: Σον Πέν  

Διάρκεια: 148 λεπτά

Κατηγορία: Περιπέτεια, Δραματική, Βιογραφική

  

Της Μυρτούς Μανιταρένιας (Δημοπούλου),

« Μόνο τα δώρα της θάλασσας είναι σκληρά χτυπήματα, και μερικές φορές αυτή είναι η ευκαιρία να αισθάνεται ισχυρή. Μπορεί να μη ξέρω πολλά για τη θάλασσα, αλλά ξέρω ότι αυτός είναι ο λόγος που είναι εδώ. Και επίσης ξέρω πως το πιο σημαντικό στη ζωή δεν είναι να είσαι δυνατός, αλλά να νιώθεις. Για να βάζεις μέτρο στον εαυτό σου έστω και μια φορά, για να βρεις τον εαυτό σου έστω και μια φορά σε πρωτόγονες συνθήκες, αντιμετωπίζοντας την πέτρα του θανάτου, χωρίς να έχεις τίποτα παραπάνω εκτός από τα χέρια και το μυαλό σου.»

Η ταινία «Ταξίδι στην Άγρια Φύση»  είναι μία ανθρώπινη, σκληρή ,δυνατή ταινία βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Christopher McCandless. Ο  Christopher είναι ένας νεαρός ο οποίος αποφασίζει να παρατήσει το πανεπιστήμιο και την «εύκολη»  ζωή του και να βιώσει την απόλυτη ελευθερία έχοντας οδηγό τη καρδιά, το θάρρος και ένα σακίδιο του.

Αυτή η ταινία σίγουρα θα σας κάνει να σκεφτείτε διαφορετικά τον ορισμό της «ευτυχίας» και θα σας κεντρίσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. ‘Οταν πέσουν οι τίτλοι μπορεί να μελαγχολήσετε, αλλά αυτό είναι που θα σας κάνει να αλλάξετε τα στερεότυπα των «στιγμών» σας.

ΥΣ. Μπορεί να το θεωρήσετε εγωιστικό, «χίππικο» ή και άγνωστο αλλά  το να ψάχνεις την απόλυτη ευτυχία, είναι και ισοδύναμο του να τα έχεις καλά και με τον εαυτό σου.

Περιμένουμε τη γνώμη σας για τη ταινία! Καλή προβολή!!!

Αγγλικοί υπότιτλοι

Halo 4 - επισκόπηση παιχνιδιού

Halo 4 Review

Toυ Δημήτρη Λιόλιου,

Υπήρξα μεγάλος fan του Halo όσο ο τίτλος ήταν στο (original) Xbox. Τίτλοι που ακολούθησαν (με την εξαίρεση του Halo 3) όπως το Halo:o.d.s.t , Halo Wars και ακόμα και το Halo Reach (ναι τόλμησα να το πω) δεν με ενθουσίασαν όπως το Halo 2. Και γι' αυτό ήμουν επιφυλακτικός με το Halo 4.......και φυσικά έκανα λάθος!
Αλλά είναι ώρα να ξεκινήσουμε το review. Το Halo 4 είναι το τελευταίο Halo της σειράς το οποίο αποτελεί είσοδο σε μια νέα τριλογία. Επίσης είναι το τελευταίο Halo για το Xbox 360 καθώς το επόμενο Halo θα κυκλοφορήσει για το Xbox 720 (ή με οποίο άλλο όνομα κυκλοφορήσει η νέα κονσόλα της Microsoft). Όμως αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι ότι το Halo άλλαξε χέρια από την Bungie και ανατέθηκε στην 343 industries η οποία και υπογράφει το Halo 4, μια κίνηση η οποία αποδεικνύεται ως όχι μόνο σωστή αλλά και ευφυέστατη καθώς το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον υπέροχο! Αλλά η τρομακτική ερώτηση που θέλω να ρωτήσω είναι η εξής: είναι το Halo 4 το καλύτερο Halo μέχρι τώρα;

PRESENTATION:

Από την αρχή το Halo σε αρπάζει και σε καθηλώνει χωρίς να σου αφήνει περιθώρια να αφήσεις το χειριστήριο από τα χέρια σου. Από το πρώτο κιόλας cinematic βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ με μια μεγάλη δόση δέους, καθώς έβλεπα την αρχή μιας νέας επικής τριλογίας. Και τα πρώτα λεπτά παιχνιδιού επιβεβαίωσαν αυτή μου την αντίδραση. Τα γραφικά του Halo δεν είναι τίποτα λιγότερο από εκπληκτικά. Τα απίστευτα σκηνικά διαδέχονται το ένα το άλλο με φοβερό ρεαλισμό, τα τοπία τα οχήματα, τα όπλα και οι εχθροί είναι τόσο καλοφτιαγμένα που πλησιάζουν τα όρια της πραγματικότητας. Και ακόμα και με αυτή την ποιότητα γραφικών η οθόνη δεν παγώνει ποτέ με αποτέλεσμα καταιγιστική δράση με την καλύτερη ποιότητα γραφικών. Τα cut-scenes είναι εξίσου πανέμορφα με χαρακτήρες τόσο ζωντανούς που αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν παίζεις παιχνίδι ή βλέπεις ταινία! Ο Master-chief είναι ποίο badass από ποτέ, η πανοπλία του φέρει τα σημάδια αμέτρητων μαχών προσδίδοντας του έτσι μια αίσθηση ρεαλισμού και τον αέρα του έμπειρου πολυκαιρισμένου σούπερ στρατιώτη! Ο ήχος του παιχνιδιού έχει βελτιωθεί αισθητά με τα όπλα να ακούγονται πιο ρεαλιστικά και τρομακτικά από ποτέ κάνοντας την εμπειρία του να σκοτώνεις εξωγήινους άλλο τόσο πιο ευχάριστη. Το voice acting είναι παραπάνω από καλό με τον Master-chief και την Cortana (με τις φωνές των Steve Downes και Jen Taylor) να κλέβουν την παράσταση δίνοντας έτσι στους μέχρι τώρα ρομποτικούς χαρακτήρες τους μια πιο ανθρώπινη πλευρά.

GAMEPLAY:

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς στο Halo 4 είναι τα νέα όπλα..και είναι πολλά!Το οπλοστάσιο του Halo έχει μεγαλώσει αισθητά κάνοντας τις μάχες από κοντινή ή μακρινή απόσταση πολύ πιο ευχάριστες και ενδιαφέρουσες καθώς τώρα έχεις τόσες πολλές διαφορετικές επιλογές για τον τρόπο με τον οποίο θα εξοντώσεις τους εχθρούς της ανθρωπότητας που η επιλογή όπλου γίνετε κάθε φορά με την ερώτηση: έχω σκοτώσει κάποιον με αυτό το όπλο μέχρι τώρα; . Αυτοί οι εχθροί είναι όπως πάντα οι δυνάμεις της Covenant και οι νέοι (και πιο badass από όσο μπορούσα να περιμένω) εχθροί οι Prometheans. Για άλλη μια φορά οι δυνάμεις της U.N.S.C. βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα νέο εχθρό. Μετά την αναγκαστική προσγείωση στον πλανήτη Requiem έχουμε την πρώτη συνάντηση με τους Prometheans και το βαθιά ριζωμένο μίσος τους για την ανθρωπότητα. Εκεί ξεκινάει και η μάχη για να χαλάσεις τα σχέδια τους και να σώσεις την γη! Η μάχη η ίδια έχει βελτιωθεί αρκετά. Το combat engine είναι καλύτερο από ποτέ, όποιον εχθρό και να αντιμετωπίζεις, είτε είναι οι νέοι (badass) εχθροί όπως ο Promethean Knight και ο Promethean Watcher, είτε οι κλασσικές δυνάμεις της Covenant υπάρχει ένα όπλο και ένας ακόμα cool τρόπος να στείλεις έναν ακόμα εχθρό στον εξωγήινο παράδεισο!Τα θεαματικά finishing moves προσθέτουν επιπλέον ευχαρίστηση στην καταστροφή των εκάστοτε αντιπάλων. Η ιστορία κυλάει όμορφα και δεν κουράζει, με εναλλασσόμενες μάχες μεγάλου και μικρού σκέλους που περιλαμβάνουν την χρήση πολλών νέων αλλά και παλιών οχημάτων. Οι εχθροί είναι έξυπνοι και θα πρέπει να δοκιμάσετε το παιχνίδι σε ανώτερα επίπεδα δυσκολίας (όπως Heroic και Legendary) για να δείτε τις ικανότητες τους στο φουλ!

THE VERDICT:

Μερικά σημεία της ιστορίας μένουν ξεκρέμαστα στο τέλος αλλά με την γνώση ότι ακολουθεί ακόμα ένας τίτλος Halo μέσα στο 2013 ακόμα και αυτό μοιάζει ασήμαντο. Επίσης μπορεί μερικά σημεία στις αποστολές να φαίνονται βαρετά αλλά το ακαταμάχητο σκηνικό και η ασταμάτητη δράση γρήγορα αναπληρώνουν για αυτή την απώλεια. Το Halo 4 ξεπέρασε κάθε προσδοκία και πιστεύω πως οι fan του παιχνιδιού, φανατικοί και μη θα συμφωνήσουν μαζί μου! Είναι ένα καταπληκτικό παιχνίδι που αξίζει να το παίξεις ξανά και ξανά. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το Halo 4 είναι το καλύτερο παιχνίδι της σειράς και έχω να ενθουσιαστώ έτσι με Halo από τις εποχές του Halo 2. Η αναμονή για το Halo 5 μόλις έγινε πάρα μα πάρα πολύ δύσκολη!

Το Halo 4 κερδίζει με το σπαθί του ένα 9.8

Uno Dos Tre - Green Day

Του Ηλία Λέκκου,

Μετά από πολύ καιρό ξηρασίας οι Green Day κυκλοφορήσαν την δικιά τους τριλογία με τίτλο Uno Dos Tre αποζημιώνοντας έτσι τους φαν τους για την μεγάλη αυτή αναμονή. Τριανταεπτά τραγούδια σε διάστημα τεσσάρων μηνών δεν είναι και λίγα αποδεικνύοντας πως η παρέα όχι απλά δεν στερείτε έμπνευσης αλλά έχει και μεγάλα αποθέματα.

Οι Green day είναι μαζί σαν μπάντα από το 1987 με το κλασσικό τρίο Billie joe Armostrong στην κιθάρα και στην φωνή, τον Mike Dirnt στο μπάσο και στα φωνητικά και τον Tre Cool στα τύμπανα να γίνεται κουαρτέτο με την προσθήκη της κιθάρας του Jason White.
Τα τρία αυτά άλμπουμ είναι και μια ξεχωριστή ροκ ιστορία. Το καθένα μπορεί να σταθεί και μόνο του σαν CD καθώς μεταξύ τους δεν έχουν καμία απολύτως συνοχή. Το καθένα έχει τον δικό του ήχο ενώ στο Dos και στο Tre η μπάντα για μια ακόμα φορά πειραματίζετε με καινούριους ήχους. Ας δούμε ξεχωριστά τα κάθε άλμπουμ.

Το Uno είναι ο κλασσικός pop-punk ήχος των Green Day. Ακούγοντας το cd από το πρώτο άκουσμα αντιλαμβάνεσαι ότι η μπάντα γύρισε στα παλιά της λημέρια, εποχής Dookie, αφήνοντας τις ροκ όπερες (American Idiot και 21^st century break down) στην ιστορία. Τα πρώτα έξι τραγούδια του δίσκου είναι κάτι παραπάνω από απολαυστικά με το Stay the night και το Let yourself go να κλέβουν την παράσταση. Ειδική αναφορά θα πρέπει να γίνει στο Kill the dj ένα ξεσηκωτικό ποπ χιτάκι που τα βάζει με τον σύγχρονο τρόπο διασκέδασης . Το άλμπουμ μετά από αυτό το τραγούδι κάνει κοιλιά χωρίς να έχει κάτι ιδιαίτερο να δείξει ενώ αρκετές φορές το forward δείχνει αρκετά δελεαστικό για να το πατήσεις. Και εκεί που λες πως δεν υπάρχει πια νόημα να ακούς άλλο αυτό τον δίσκο, το Oh love έρχεται για να σώσει την κατάσταση. Το Oh love είναι μια εφηβική power μπαλάντα που σε γυρνά πίσω σε αυτά τα δύσκολα χρόνια κλείνοντας τον δίσκο με μια γλυκόπικρη γεύση.

Garage rock! Το Dos είναι ένας «βρώμικος» δίσκος με βαριά ριφ στην κιθάρα, τύμπανα που σε χτυπάνε στο στήθος και διάθεση για καφρίλες (ας μου συγχωρέσετε την έκφραση αλλά με γύρισε και έμενα στα εφηβικά μου χρόνια.) Το στυλ του άλμπουμ  περιφέρεται γύρω από το garage rock διατηρώντας πάντα τον κλασσικό ήχο των Green day. Όσο χρονών και να είσαι ακούγοντας το  Fuck time δεν γίνεται να μην σηκωθείς όρθιος στο ρεφρέν και να τραγουδήσεις χορεύοντας «OH BABY BABY IT’S FUCK TIME»  με το πάθος ενός  δεκαεξάχρονου…  Μετά τα δυο πρώτα τραγούδια το άλμπουμ διατηρεί την ένταση του χωρίς όμως κάποιο αξιόλογο τραγούδι. Όταν όμως έρχεται το Stray Heart το άλμπουμ κάνει μια μεγάλη στροφή και σε βομβαρδίζει με δυνατά όμορφα τραγούδια. Το Ashley είναι το τραγούδι του δίσκου. Το Ashley κρύβει μια ιστορία πίσω του ξεκινώντας από το Dookie και  το τραγούδι ‘’She’’ συνεχίζεται στο American Idiot και το τραγούδι ‘’what’s her name’’ για να μας ονοματίσει αυτή την απίστευτη κοπέλα που παρουσιάζει στα προηγούμενα δυο τραγούδια σε αυτή τη γρήγορη και ταυτόχρονα πανέμορφη σύνθεση. Ακλουθούν το Lady Cobra και το Nighlife τα οποία είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρόσεκτα και κλείνει με μια θλιμμένη μπαλάντα με τίτλο Amy που είναι αφιερωμένη στον θάνατο της Amy Winehouse.

Το Tre είναι ο πιο δύσκολος δίσκος συγκριτικά με τους άλλους δυο. To άλμπουμ ανοίγει με το Brutal Love ένα βαλς (!) λέγοντας σου εξαρχής πως τα πράγματα είναι διαφορετικά εδώ.  Το τραγούδι που ακολουθεί είναι το Missing you με ένα ριφ που θυμίζει κλασσικό ροκ του ογδόντα. Ο υπόλοιπος δίσκος είναι σχεδόν βαρετός με ροκ συνθέσεις μακριά από τον ήχο των Green day και συχνά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όντως είναι green day. Αξιόλογο είναι το Dirty Rooten Bastards ένα εξάλεπτο τραγούδι που από στιχουργικής και συνθετικής άποψης θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μέσα στο 21^st century breakdown. Ο δίσκος κλείνει με το The Forgotten το τραγούδι που ντύνει την τελευταία ταινία του twilight και είναι μπαλάντα όπως και στα άλλα δυο άλμπουμ. Το Tre είναι ένας ροκ δίσκος που δεν έχει να πει πολλά και σίγουρα είναι μακριά από τον ήχο των green day κάτι που το κάνει και ξενικό για τους φαν.

Από τα τρία άλμπουμ θα έλεγα πως το καλύτερο είναι το Dos παρόλα αυτά δεν είναι στο σύνολο του ένας καλός δίσκος όπως και κανένας από τους τρεις. Θα μπορούσαν κάλλιστα αν έπαιρναν τα τραγούδια που αξίζουν από τον κάθε δίσκο να φτιάξουν ένα εκπληκτικό CD. Παρόλα αυτά όμως δεν μπορούμε να πούμε πως το εγχείρημα ήταν αποτυχία. Το να βγάζει μια μπάντα τρεις δίσκους μέσα σε τέσσερις μήνες είναι από μόνο του εκπληκτικό και το γεγονός ότι ακόμα και τώρα πειραματίζονται στον ήχο τους είναι ,αν μη τι άλλο, λόγος για να νιώθεις περήφανος που ακούς αυτή τη μπάντα.

Δεν έχει σημασία η ηλικία σου ή η διάθεση σου. Η τριλογία αυτή θα σε κάνει να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να νευριάσεις,  να θυμηθείς… ακόμα και να βαρεθείς όπως όταν ήσουν έφηβος. Άλλωστε οι Green Day όλα αυτά τα χρόνια κάνουν αυτό ακριβώς. Αν είσαι φαν σίγουρα θα πρέπει να ακούσεις τα άλμπουμ απλά και μόνο σαν φόρο τιμής, αν δεν είσαι άκου επιλεκτικά κάποια κομμάτια και ίσως μετά γίνεις φαν σκληροπυρηνικός. Rock on!

Δάγκωμα εδώ, δάγκωμα εκεί…

Του Γραφικού,

Mail: grafikos_mail@yahoo.com

• Το άρθρο αυτό περιστρέφεται γύρω από μια ομάδα ανθρώπων μόνο, τους graffiti writers, αλλά το νόημα του μπορεί να φανεί χρήσιμο σε πολλούς από εσάς.

• (Για τους μη γνώστες οι graffiti writers είναι οι τύποι με τα spray που ομορφαίνουν τους τοίχους της πόλης σας ενώ εσείς κοιμάστε!)

• Στο χώρο του graffiti, που λέτε, υπάρχει ένας όρος, το ‘’bite’’. ’’Δαγκώνω’’ στα ελληνικά. Το ‘’bite’’ στο graffiti λοιπόν, σημαίνει ‘’το να αντιγράψεις το styl κάποιου άλλου writer’’. Το biting θεωρείται ταμπού και αποδοκιμάζεται στο κύκλο των ατόμων αυτών.

• Δεν είναι biting όμως, το να αντιγράψεις χαρακτήρες, ας πούμε, της Disney. Mόνο κάτι το οποίο είναι ευρέος γνωστό ότι έχει δημιουργήσει κάποιος writer, είτε αυτό είναι ένας χαρακτήρας, είτε ένας τρόπος σχεδιασμού των γραμμάτων της αλφαβήτου.
• Δεν επικροτώ το biting…

• Θέλω όμως να θέσουμε όρια μεταξύ του biting και της ευγενούς άμιλας!

• Το να δανειστείς ένα χαρακτηριστικό της τέχνης του άλλου για να βελτιώσεις τη δική σου δεν είναι κακό, αρκεί να μην προσπαθείς να πάρεις τα εύσημα λέγοντας ότι εσύ πρώτος δημιούργησες και χρησιμοποίησες το χαρακτηριστικό αυτό σε ένα σχέδιο σου.

• Το biting είναι μία μικρότητα η οποία έχει ως ρίζα τον ανθρώπινο εγωισμό, και όσοι γνωρίζετε κάποιον writer θα έχετε παρατηρήσει ότι πολλές φορές το πάθος του για αναγνώριση επισκιάζει τις αξίες του.

• Οι graffiti writers είναι καλλιτέχνες και μεταξύ καλλιτεχνών πρέπει να υπάρχει μονάχα αδερφοσύνη.

Προσοχή: Δεν είναι graffiti writer όποιος πιάνει ένα spray και γράφει στον τοίχο συνθήματα αθλητικών ομάδων και λοιπές καγκουριές. Οι τύποι που ασχολούνται με το άθλημα αυτό είναι πιο κάγκουρες κι από τον κάγκουρα στο χωριό μου.

• Θα επανέλθω στο χώρο του graffiti σε μελλοντικά άρθρα. Τον  θεωρώ ένα χώρο με τον οποίο ο καθένας μπορεί να ασχοληθεί, δίχνοντας βέβαια τον κατάλληλο σεβασμό στους παλαιότερους και συμβαδίζοντας με τους καιρούς του, είτε σχολιάζοντας, είτε βάφοντας.

Φιλιά πολλά στους αδερφούς Soik από Τunes crew, Expecto και στo Βότανα crew. Συνεχίστε να ομορφαίνετε την τσιμεντούπολη μας!