Η συνέντευξη της ΕΥΣΤΑΘΙΑΣ στον Εξερευνητή

Ακόμη μια Παρασκευή έμεινε για όσους θέλουν να την επισκεφθούν στο Eliart.
Στις 6/4/12 λοιπόν, ώρα 23:00 μπορείτε να δείτε την Ευσταθία παρέα με την Ανδρομάχη Μαρκοπούλου. 
Είσοδος 12ευρώ με αναψυκτικό, κρασί ή μπύρα.

Αριστερά: Ανδρομάχη Μαρκοπούλου

Δεξιά:       Ευσταθία

Σίγουρα μια απ' τις πιο εκφραστικές φωνές στην Ελλάδα. Γράφει η ίδια τα τραγούδια της, τα οποία όπως τονίζει "είναι σαν ταινίες μικρού μήκους"  

Trailer-η Ευσταθία στον Εξερευνητή

Θέατρο στην πόλη: Caveman

Της Ανθουλας Γιατροπούλη,

Η παράσταση Caveman, ανεβαίνει για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο Coronet. Ουσιαστικά είναι ένας σατιρικός μονόλογος από έναν πρώην χορευτή και νυν κωμικό, τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη. Έχει πάρει πολύ καλές κριτικές, τόσο από το κοινό, όσο και από επαγγελματίες κριτικούς. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, λόγω του ότι ήταν χορευτής, κινείται με άνεση και ταχύτητα πάνω στην σκηνή, χωρίς να κουράζεται, αποδίδοντας πολύ παραστατικά την κάθε σκηνή που περιγράφει. Επίσης είναι ένας από τους καλύτερους κωμικούς της εποχής και έτσι δεν κουράζει τον θεατή, αντιθέτως με αλλαγές στην φωνή του και με πολλές εκφράσεις του προσώπου του, αποδίδει το κείμενο με μοναδικό τρόπο, προκαλώντας στον θεατή το γέλιο.

Ο «άνθρωπος των σπηλαίων» είναι δημιούργημα του Αμερικανού Rob Becker. Η παράσταση έχει ανέβει τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη, συναρπάζοντας πάνω από 7.000.000 θεατές. Παίζεται σε 30 χώρες και σε 15 γλώσσες και θεωρείται η  μακροβιότερη σόλο κωμωδία στην ιστορία του Broadway, κάτι που έκανε τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης να αποκαλεί την 18η Ιουλίου ημέρα του Caveman και να μετονομάσει την οδό 44 West σε Caveman way.

Το θέμα της παράστασης είναι οι σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών. Αρχικά παρουσιάζεται ο Σωτήρης (Βλαδίμηρος Κυριακίδης), τον οποίο η γυναίκα του τον πετάει έξω από το σπίτι. Άρχιζει και σκέφτεται την πορεία του ανθρώπου στον χρόνο, τις σχέσεις μεταξύ τους και με την βοήθεια του caveman, προσπαθεί να δώσει απαντήσεις. Μονολογεί την εξέλιξη του ανθρώπου από τότε στις σπηλιές, μέχρι και σήμερα. Τελικά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι άνδρες και οι γυναίκες,είναι απλά, διαφορετικά προγραμματισμένοι.

Αν λοιπόν, θέλετε να δείτε την παράσταση, πρέπει να βιαστείτε, διότι Κυριακή των Βαϊων, 8 Απρίλη, είναι η τελευταία παράσταση στο θέατρο coronet. 

Tο θέατρο βρίσκεται στην Αθήνα, 

Φρύνης 11 στο Παγκράτι.

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210 7012 123 & 210 7012 511                             

Κάθε Πέμπτη και Σάββατο ξεκινάει η παράσταση στις 21:15 και κάθε Κυριακή 18:15.

Η γενική είσοδος είναι 20 ευρώ και το φοιτητικό 15 ευρώ,

το Σάββατο όμως ανεβαίνουν 3 ευρώ τα εισιτήρια.

Πραγματικά είναι από τις λίγες παραστάσεις που αξίζει να παρακολουθήσετε και που θυμίζουν ποιοτικό και καλό θέατρο, έχοντας νόημα και χωρίς να κουράζει. Μάλιστα, αν είστε νυχτόβιοι τύποι, ακριβώς στην απέναντι γωνία, υπάρχει ένα πολύ καλό ροκ μπαρ

το Μπρίκι, Υμητού και Φρύνης 18…

Καλή σας διασκέδαση!

ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΤΗΣ ΑΝΘΟΥΛΑΣ ΕΔΩ

Παρελαύνοντας για την τιμή μας... χαμένη κι αυτή

Καλημέρα σας,


όπως ξέρετε την Κυριακή θα πραγματοποιηθούν σε όλους του Δήμους της χώρας παρελάσεις "για να τιμήσουμε τις θυσίες των προγόνων μας".


Το θέμα πάντα επίκαιρο. Φέτος όμως, ακόμα πιο κοντά στον χαρακτήρα των τιμών και της προγονολατρεία, ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις θα παρευρίσκονται στα πέριξ της εξέδρας των επισήμων στην Αθήνα, ενώ οδοφράγματα θα περιορίζουν την κίνηση.

Εντάξει φίλε μου... καταλαβαίνω ότι νιώθεις ένα ρίγος όταν βλέπεις το παιδί σου ντυμένο με ρούχα μιας χρήσης των 50 ευρώ να περπατάει 100 μέτρα σαν στρατιώτης. Αναρωτιέμαι όμως... πώς μπορείς παράλληλα να ζεις σε ένα τέτοιο καθεστώς;


Οι ίδιοι που συμμετέχουν στις παρελάσεις, που φωνάζουν συνθήματα για τους "κωλοΑλβανούς"-που θα τους πιουν το αίμα κλπ.-οι ίδιοι τόσα χρόνια ψήφιζαν και θα ψηφίζουν τις δύο οικογένειες! καταδικάζοντας έτσι τη χώρα σε έναν βάναυσο ζυγό.


Η πλήρης αντιφατικότητα και τυπολατρία. . . 
Παρελαύνουμε για την τιμή των προγόνων που επαναστάτησαν; Που είπαν, όχι;
Αφήστε το βήμα και προχωρήστε να πείτε τα δικά σας, όχι. Το παιχνίδι ανήκει σε εμάς.

Κάθε κατεργάρης στον... θρόνο του!

Περιφανευόμαστε για τους προγόνους μας! Μα δεν το βλέπετε; Ο άνθρωπος που έχει πετύχει (αν όχι τα ίδια) λιγότερα απ' τους προγόνους του και έχει υποβαθμίσει τα όσα κέρδισαν με αίμα, έχει αποτύχει!


Είμαστε αποτυχημένοι... και το γιορτάζουμε με βήμα στα 100 μέτρα-φυσικά ντυμένοι το ίδιο χρώμα και συνολάκι-γιατί αλλιώς πώς να πιάσει το βουντού.


Είναι σαν την νηστεία που την βλέπουμε σαν ευκαιρία να μασαμπουκιάσουμε τόνους θαλασσινών. 
Ας μην γελιόμαστε-η πραγματική τιμή είναι μια νέα θυσία.


Σάββας Αβραμίδης (<---Fb)

Ε-ε-έρχονται!

Της Χαριτίνης Παστελάκου,

Προσοχή, ακολουθεί πολιτική διαφήμιση: «Έρχονται μετά από 4 ολόκληρα χρόνια με νέα συσκευασία, αλλά με το ίδιο περιεχόμενο πάντοτε τώρα ΚΑΙ στη χώρα σας. Εκλογές. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι και να σας κυβερνούν δύο σόγια».

Για να είμαστε σαφείς και ακριβείς. Εκλογές θα πραγματοποιηθούν καλώς εχόντων των πραγμάτων στα τέλη του Απριλίου ή στις αρχές  Μαΐου όπου ο κάθε πολίτης θα προσέλθει στις κάλπες για να στηρίξει το κόμμα το οποίο τον αντιπροσωπεύει περισσότερο για τους χ,ψ,ω λόγους.

Οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις για πρόθεση ψήφου δε δείχνουν κάτι παράξενο. Το πρώτο κόμμα φυσικά είναι η Νέα Δημοκρατία και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από το ΠΑΣΟΚ το οποίο φαίνεται να είναι πλέον πέμπτο κόμμα κατά σειρά προτίμησης στους ψηφοφόρους πανελληνίως. Η ακμάζουσα τάση της Νέας Δημοκρατίας δεν θα έπρεπε να παραξενεύει κανέναν, αρκεί μόνο ένα flashback, πίσω στο 2008, όταν μετά από την καταστροφική τετραετία της Νέας Δημοκρατίας, ο κόσμος στράφηκε συλλήβδην στο ΠΑΣΟΚ, ως πιο ισχυρό –θεωρητικά—πάντα κόμμα στη Βουλή.  Η κατάσταση είναι λίγο πολύ γνωστή. Από τη μεταπολίτευση του ’74 και έπειτα, παρακολουθούμε, με αμείωτο ενδιαφέρον κιόλας, την εναλλαγή δύο οικογενειών στην εξουσία και κάθε φορά που ένα από τα δύο κόμματα χάνει την μπάλα (δηλαδή πάντα) ο κόσμος μετακινεί την ψήφο του στην αντίπερα όχθη, η ζυγαριά γέρνει προς την άλλη μεριά και έτσι έχουμε νέα κυβέρνηση.

Κάτι έχει αλλάξει όμως. Αυτές οι εκλογές, όσες δημοσκοπήσεις και αν γίνονται αυτήν την περίοδο, θα κριθούν τελευταία στιγμή. Όχι τόσο στο ποιό θα είναι το πρώτο κόμμα, όσο στο τί είδους κυβέρνηση θα σχηματιστεί. Γιατί με τα τωρινά δεδομένα η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας είναι μάλλον αμφίβολη, δύσκολη ίσως και αδύνατη. Τα σενάρια είναι πάμπολλα και παράλληλα κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει κάποιο, λόγω της ιδιάζοντος κοινωνικού status, που επικρατεί στη χώρα τη δεδομένη στιγμή.

Μετά το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους παρατηρείται ένας γενικός καθησυχασμός. Σαν ο κόσμος να πίστεψε, πως όλα διορθώθηκαν: Η Ευρώπη αποκατέστησε την εικόνα της για εμάς, οι πολιτικοί στα πίσω πίσω θυμήθηκαν ότι πρέπει να νεκραναστήσουν την Ελλάδα και όλα μια χαρά. Μέχρι την ανακοίνωση νέων μέτρων φυσικά. Είναι ζωτικό να καταλάβουμε πως τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Θα φροντίσουν άλλοι για εμάς, να τα πληρώσουμε όταν πρέπει.

Προσωπικά σαν άνθρωπος δεν συμφώνησα ποτέ με την έννοια της αποχής. Δεν θεωρώ ειδικά με τα σημερινά δεδομένα ότι πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να σκέφτεται αν θα ψηφίσει ή όχι. Το εκλογικό δικαίωμα δεν είναι αυτό που θα πρέπει να μας υπενθυμίζει ότι λεγόμαστε «πολίτες», αλλά είναι θεμελιώδης λίθος της δημοκρατίας. Είναι ηθική κατ’εμέ, υποχρέωση προς την κοινωνία και προς τον εαυτό μας. Ωστόσο, σίγουρα το ποσοστό της αποχής θα παίξει και αυτό το ρόλο του στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Το θέμα είναι: πόσο μακριά είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε για να αλλάξει το τοπίο;

Εξερευνητής:

Θα συμφωνήσω με τη Χαριτίνη... πώς θα μπορούσα άλλωστε να διαφωνήσω όταν όλα όσα λέει είναι η τραγική αλήθεια.

Εκεί που θα προσθέσω κάτι είναι στο θέμα της ψήφου... 

Η αποχή θα παίξει επιφανειακά ρόλο. Καμία αλλαγή με την αποχή. Δυστυχώς το ίδιο το σύστημα δεν το επιτρέπει. Μα σκεφτείτε... θα το επέτρεπαν; 

Η ψήφος είναι σημαντική αλλά μόνο ένα μικρό μέρος της πολιτικής μας ζωής. 

Όσο για την οικογενειοκρατία, η περίοδος χάριτος έχει περάσει και οφείλουμε να σταματήσουμε το δικομματισμό.

Χρόνια Πολλά...

Χρόνια Πολλά σήμερα, σε ένα φίλο που γνώρισα στο γυμνάσιο...


Τι το ιδιαίτερο έχει; Είναι φίλος. Με την σημασία που δύσκολα συναντάμε... 
Τι κι αν εδώ και λίγα χρόνια είναι σε γειτονική χώρα πάνω από 500χλμ μακρυά, δεν σταμάτησα στιγμή να σκέφτομαι τις στιγμές που περάσαμε και τον ίδιο. 


Όχι μόνο παρέα στην τρέλα και τη βλακεία της ηλικίας, αλλά και το άτομο που με συγκρατούσε όταν ξέφευγα ή με ωθούσε να προχωρήσω όταν δείλιαζα. 


Δεν βαριέσαι όμως... Λίγα χιλιόμετρα δεν σημαίνουν κάτι. Μπορεί να μου λείπεις Αντώνη αλλά καταφέρνω να σε 'χω παρέα μου. ;) 


Τα λέμε την άλλη σεζόν με καφεδάκι στα παράλια της Αλβανίας. 


Να είσαι γερός και εσύ και η οικογένειά σου. 


Όσο για αυτά που θα ακολουθήσουν, καλά και κακά, θέλω να σου αφιερώσω ένα στίχο: 


"δεν πειράζει που δεν σου 'ρθε η ζαριά-τζογάρισες στο ΟΝΕΙΡΟ κι είσαι έτοιμος για όλα.
το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά-ο χαμένος τα παίρνει όλα" 

Με αγάπη,                    

ο φίλος σου