Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

ΑρχήΔιαλόγου

Του Μανώλη Συμεωνίδη




Κυριακή βραδάκι και είμαστε στον ηλεκτρικό με κατεύθυνση Ομόνοια.
Η βραδιά περιλαμβάνει μικρόφωνο, φως και μια μικρή σκηνή: Stand Up Comedy βραδιά!


Του Σάββα Αβραμίδη,

Μπήκαμε στο μαγαζί στα Εξάρχεια, Ζωοδόχου Πηγής 25 και πήραμε το ποτό μας.
Ο φίλος Λιόλιος μας κάλεσε στη δεύτερη παράσταση των "Αρχή Διαλόγου", μια νέα ομάδα κωμικών.


Ίσως έχετε ακούσει για το νέο είδος κωμωδίας στο οποίο ο κωμικός στέκεται μπροστά στο κοινό και παρουσιάζει έναν μονόλογο με θέματα κυρίως καθημερινά, επίκαιρα ή και διαχρονικά, που τις περισσότερες φορές αγνοούμε.

Ο Δημήτρης Λιόλιος, νέος κι αυτός στην πιάτσα, ξεχώρισε με διαφορά. Κοινή ομολογία, όχι μόνο ήταν ο καλύτερος αλλά και πάρα πολύ καλός! Μπορεί να μην είμαι κριτικός θεάτρου αλλά, όταν ένας άνθρωπος κάνει την αίθουσα να γελάει ασταμάτητα-είναι καλός, το λιγότερο!

Σεξ, Σχέσεις, Κρίση, Ενοχλητικά Πράγματα... Ξεχωριστή προσέγγιση και άψογες χειρονομίες.

Το ευχαριστήθηκα γενικά και παρ' όλο που η είσοδος ήταν δωρεάν, δεν θα με χάλαγε καθόλου ένα αντίτιμο.
Η ομάδα γενικά είναι καλή, όμως περιμέναμε παραπάνω.


Καλή συνέχεια λοιπόν, ενώ όσοι θέλετε να ενημερώνεστε, βρείτε τον Δημήτρη στο Facebook.



Πρόταση ταινίας - Η Άκρη τ' ουρανού (Auf der anderen Seite)




Πρωταγωνιστούν: Nürgul Yeşilçay, Baki Davrak, Tuncel Kurtiz, Nursel Köse, Hanna Schygulla, Patrycia Ziolkowska
Σκηνοθεσία: Fatih Akın
Διάρκεια: 122 λεπτά

Είδος: Κοινωνική, Δράμα



ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΗΣ: Τη στήλη "Πάμε Σινεμά" την ξεκίνησε η Μυρτώ Μανιταρένια, όμως μετά τη διακοπή της συνεργασίας μας και από σήμερα, οι προτάσεις θα έρχονται από την φίλη Μαρία Λεούση. Καλή Αρχή Μαρία...

Γράφει η Μαρία - Βασιλική Λεούση,

  « - O Θεός ήθελε να δοκιμάσει την πίστη του Ιμπραήμ, γι αυτό τον πρόσταξε να θυσιάσει τον γιο του. Ο Ιμπραήμ πήγε τον γιο του Ισμαήλ στο βουνό της θυσίας, μα τη στιγμή που ήταν έτοιμος να τον θυσιάσει το μαχαίρι στόμωσε. Ο Θεός ικανοποιημένος από την πίστη του Ιμπραήμ έστειλε να θυσιαστεί ένα πρόβατο αντί για τον Ισμαήλ.
- Κι εμείς έχουμε την ίδια ιστορία...
- Θυμάμαι είχα ρωτήσει τον πατέρα μου, αν κι εκείνος θα με θυσίαζε... Πάντα με τρόμαζε ως παιδί αυτή η ιστορία...
- Και τι απάντησε ο πατέρας σου;
- Είπε ότι θα έκανε μέχρι και τον Θεό εχθρό του για να με προστατέψει...
 »



 Η ιστορία μας ξεκινά στη Γερμανία, όπου ο Αλί ηλικιωμένος Τούρκος μετανάστης γνωρίζει την Γιέτερ, πόρνη επίσης Τουρκικής καταγωγής και αποφασίζουν να συζήσουν. Ο γιός του Αλί, Ναζάτ, καθηγητής Γερμανικής λογοτεχνίας, γνωρίζοντας την Γιέτερ θα μάθει για την κόρη της Αϊτέν που βρίσκεται στην Τουρκία και την συντηρεί με τα χρήματα που κερδίζει. Όταν ο Αλί μεθυσμένος σκοτώνει άθελά του την Γιέτερ, ο Ναζάτ θα αναζητήσει την Αϊτέν στην Κωνσταντινούπολη ενώ εκείνη παράλληλα προσπαθώντας να ξεφύγει από την αστυνομία ως μέλος επαναστατικής οργάνωσης, αναζητά τη μητέρα της στην Γερμανία. Εκεί γνωρίζει τη Λόττε και τη μητέρα της ενώ οι ζωές τους μπλέκονται στο αλλόκοτο γαϊτανάκι της μοίρας...

Η άκρη τ' ουρανού.... 'Η αλλιώς στα γερμανικά "Από την άλλη πλευρά". Μια δυνατή ταινία για την αγάπη, για την συγχώρεση,για τη ζωή και το θάνατο.Για τον αγώνα των πρωταγωνιστών να βρουν το δρόμο τους στη ζωή, θίγοντας παράλληλα σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά θέματα που αναπόφευκτα τους επηρεάζουν. Η ιστορία 6 διαφορετικών ανθρώπων που η ζωή θα τους ενώσει και θα τους ταξιδέψει "στην άλλη πλευρά"...


Υ.Γ. Υπάρχουν πολλά "κρυμμένα" σημεία στην ταινία που αξίζουν ιδιαίτερη προσοχή... Περιμένουμε απόψεις... Καλή προβολή!

Τρειλερ ταινιας...

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Μιλώντας για θηλυκότητα...


Γνωστη style blogger

«Μια γυναίκα μπορεί να αποπνέει θηλυκότητα φορώντας, για παράδειγμα, ρούχα που ταιριάζουν υπέροχα πάνω της, είναι εναρμονισμένα με το στυλ της, χωρίς κατ’ ανάγκη να είναι trend. Οι γυναίκες πρέπει να φοράνε ρούχα που τονίζουν και αναδεικνύουν τον χαρακτήρα τους και τη προσωπικότητά τους. Με τη δική μου αισθητική η μόδα είναι για τον καθένα προσωπική έκφραση». -Stephan Caras- (Έλληνας σχεδιαστής).

Ένα μεγάλο λάθος των γυναικών: ενώ θέλουν, δεν καταφέρνουν να προσαρμόζουν την εκάστοτε τάση στο προσωπικό τους στυλ. Η μόδα είναι κατά κάποιο τρόπο μια δημιουργία, μια δημιουργία που προβάλλεται στις πασαρέλες και στα editorial μόδας με σκοπό να αφομοιώνεται από τον κάθε άνθρωπο, εξωτερικεύοντας έτσι στοιχεία του χαρακτήρα του.

 Η λανθασμένη εντύπωση μπορεί να προκαλέσει και λανθασμένο αποτέλεσμα. Ένα απ’αυτά όπως ξανά είπαμε είναι η απουσία θηλυκότητας, ένα άλλο... η προσπάθεια μιας γυναίκας να προβάλλει μια υπέρμετρη σεξουαλικότητα. Είναι πολύ λεπτό το σημείο που μπορείς να χάσεις το μέτρο ανάμεσα σ’αυτά τα δύο. Το να προβάλλεις έντονα τα προκλητικά σημεία του σώματός σου δε σε κάνει απαραίτητα σεξουαλική.

Η Kelly
(φωτογραφία), παράδειγμα σεξουαλικότητας, όχι όμως με προκλητικό τρόπο...



Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

21 Γραμμάρια - movie review



21 Grams
  (21 γραμμάρια)


Διάρκεια: 121 λεπτά

Κατηγορία: Kοινωνική, Δραματική   

Γράφει η Μυρτώ Μανιταρένια,

«Πόσες ζωές έχουμε ζήσει; Πόσες ζωές έχουμε πεθάνει;; Λένε πως όταν πεθαίνουμε, όλοι χάνουμε 21 γραμμάρια. Όλοι.   Και πόσο ταιριάζει σε 21 γραμμάρια; Πόσα χάνονται;; Όταν χάνουμε 21 γραμμάρια; Πόσα κερδίζονται; 21 γραμμάρια. Το βάρος ενός σωρού από 5 νικέλια. Το βάρος ενός κολιμπρί. Μια μπάρα σοκολάτας. Τι ζυγίζουν λοιπόν αυτά τα 21 γραμμάρια;;»

Η ταινία «21 Γραμμάρια»  είναι μία συναισθηματικά και σωματικά φορτισμένη ταινία, η οποία ανταποκρίνεται στις ζωές 3 ανθρώπων. Η Κριστίνα, ο Πόλ και ο Τζάκ δε γνωρίζονται μεταξύ τους. Η μοίρα, όμως θα τους φέρει κοντά βιώνοντας τον έρωτα, τη λύτρωση και την εμμονή για την εκδίκηση. Λίγες ταινίες μας κάνουν να συγκινηθούμε και ταυτόχρονα να μας γεμίσουν ανθρωπιά και ερωτήματα. Σε όλες τις ταινίες του ο Ιναρίτου δε ζυγίζει τη καλοσύνη ή τη πονηριά του ανθρώπου, αλλά την ανθρωπιά, τις αδυναμίες, τη μοίρα του..

ΥΣ. Αν η ψυχή σου ζύγιζε μόλις 21 γραμμάρια, τι και αν είχες πεθάνει, τι και αν ζούσες, πόσο θα ζύγιζε στα μάτια ενός ανθρώπου;; Ενός ανθρώπου που απλά, του χάρισες τη ζωή;; Και τελικά, η ζωή χαρίζεται; Ή επιβαρύνεται με άλλα 21 γραμμάρια;



Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Γιατί ΟΧΙ σε όλα τα ναρκωτικά;






Του Σάββα Αβραμίδη,

δεν ξέρω πάρα πολλά πράγματα για τα ναρκωτικά, δεν ξέρω και λίγα όμως.
Εν πάση περιπτώσει, δεν έχω σκοπό σε αυτό το άρθρο να αναφερθώ στις ιδιότητες του κάθε ναρκωτικού ή στις ψυχοσωματικές του επιδράσεις. 

Αυτές λίγο-πολύ όλοι τις γνωρίζουμε και παρ' όλο που επικρατούν πολλοί μύθοι, εύκολα εντοπίζουμε την αλήθεια. Όμως υπάρχει ακόμη μια πτυχή στο θέμα ναρκωτικά: αυτή της ηθικής.

Τι είναι αυτό που με κάνει να απεχθάνομαι το χασίς;
Το μεθύσι του μυαλού... εκείνη η αίσθηση απώλειας και χαράς που ακούμε να περιγράφουν.

"Ένα τσιγαράκι μετά το πανεπιστήμιο για χαλάρωση", "ένα μετά τη δουλειά για να ηρεμήσω απ' την ταραχή"...
Εγώ δεν θέλω ούτε ήρεμος να 'μαι, ούτε χαλαρός! Θέλω να έχω νεύρα, όταν υπάρχει λόγος και τα νεύρα μου να γίνονται κινητήρια δύναμη για πράξεις.

Όπως ο έρωτας δίνει δύναμη στον άνθρωπο, έτσι και το μίσος... όχι τυφλός φθόνος για τους γύρω μας, αλλά σαφέστατα μίσος για εκείνους που μας βλάπτουν.
Είμαι κάθετα αντίθετος με κάθε χριστιανική μπούρδα περι αγάπης υπο οποιεσδήποτε συνθήκες, συνεχούς συγχώρεσης και αυτοδιάθεσης (βλ. γύρισμα μάγουλου για δεύτερο χαστούκι)

Αν γυρίζω απ' το πανεπιστήμιο ταλαιπωρημένος απ' τα ανύπαρκτα ΜΜΜ, δεν θα καπνίσω χασίς. Θα σκεφτώ γιατί δεν υπάρχουν ΜΜΜ και θα φροντίσω να προσπαθήσω να δράσω. Η ευχαρίστησή μου, προσπαθώ να προκύπτει από μια ανώτερη ασχολία. Μπορεί να κάθομαι και να ξύνομαι μερικά απογεύματα, όμως ξέρω ότι δεν είναι αυτό που θέλω απ' τη ζωή μου. Ξέρω ότι δεν είναι η ιδανική κατάσταση!

Και όπως έχει πει και ο, κατα τ' άλλα όχι τόσο συμπαθής σε μενα, Β.Παπακωνσταντίνου "Τους βολεύει"...

Θυμάστε τον Παπαδήμο, τον πρωθυπουργό μερικών εβδομάδων; Είχε γίνει μια περίτεχνη προσπάθεια για την νομιμοποίηση του χασίς! ΤΟΣΗ ΚΑΨΑ ΠΙΑ που ασχολήθηκε ο Παπαδήμος;

Αν και αναφέρθηκα στο μεθύσι, εκείνο αν συμβεί δεν έχει τις ίδιες επιδράσεις.
Ωστόσο, ο αλκοολισμός οδεύει προς την ίδια μοίρα-αυτή της αποβλάκωσης.
Άλλωστε όλοι έχουμε σίγουρα δει άτομα που κάνουν χρόνια χασίς με μόνιμη μαλάκινση.

Κάποτε έλεγε ο δάσκαλος "μακρυά απ' την πολιτική" και αυτό αρκούσε για να φτάσουμε εδώ!
Σήμερα κάτι άλλο έρχεται για να κρατήσει ήσυχο τον κόσμο, οι υποσχέσεις και χόρτο.


Μην κοιμίζεις το μυαλό σου στιγμή...!

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

El Camino - Black Keys (review)



Του Ηλία Λέκκου,


Το El Camino είναι η μεγάλη επιτυχία των Black Keys και αυτή τη στιγμή είναι το άλμπουμ για το οποίο μιλά ο μισός πλανήτης… οι μισοί από αυτούς το λατρεύουν και υπόλοιποι το μισούν… 

Οι 
Black Keys είναι ένα ντουέτο από το Άκρον του Οχάιο και αποτελείτε από τον Dan Auerbach (κιθάρα, φωνή) και τον Patric Carney (ντραμς). Είναι μαζί από το 2001 και ήδη μετρούν στο ενεργητικό τους 7 στούντιο άλμπουμ.

Την πρώτη φορά που ακούς αυτό το άλμπουμ αντιλαμβάνεσαι πως η μπάντα το έγραψε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και σιγουριά από τα υπόλοιπα… Τα τραγούδια είναι προσεκτικά διαλεγμένα και γενικά φαίνετε πως είναι ένα 
CD προσεγμένο με έμφαση στον  δυναμισμό της μουσικής του συγκροτήματος. Η μπάντα φαίνετε να μην μένει στους ίδιους ήχους κρατώντας όμως παράλληλα την ταυτότητα της και όλο αυτό έφερε  την μεγάλη επιτυχία.


Το τραγούδι με το οποίο ανοίγει το El Camino είναι το lonely boy το οποίο είναι δυνατό, γρήγορο και σου δείχνει από την αρχή την διάθεση του άλμπουμ. Το χαρακτηρίζει η εκπληκτική του γκρούβα και το ριφ ταυτότητα που έγραψε ο Dan Auerbach. Στην συνέχεια ακολουθεί το dead and gone που ρίχνει λίγο τους τόνους για να έρθει το Gold on the ceiling να τους ανεβάσει  ξανά με τον παιγνιδιάρικο χαρακτήρα του. Το τραγούδι του δίσκου είναι αδιαμφισβήτητα το επόμενο τραγούδι με το όνομα Little black submarines! Πολλοί το χαρακτηρίζουν το Stairway to Heaven της σύγχρονης εποχής και ναι υπάρχει κάτι από Led Zeppelin σε αυτό το τραγούδι αν και πιστεύω πως ο τίτλος είναι πολύ βαρύς. Το τραγούδι έχει πολλές εναλλαγές στο τέμπο και βγάζει έντονα συναισθήματα με το κλείσιμο να είναι η ατάκα του τραγουδιού πως οι ‘’σπασμένες’’ καρδιές …είναι τυφλές.
Τα τέσσερα πρώτα τραγούδια αποτελούν και τα τέσσερα singles του δίσκου. Το άλμπουμ στην συνέχεια διατηρεί το γρήγορο τέμπο και την εκπληκτική γκρούβα που δεν στερείτε σε κανένα τραγούδι και κυλά εύκολα. Το Sister είναι σίγουρα ένα τραγούδι που αξίζει να αναφερθεί καθώς και το τραγούδι-επίλογος του El Camino το mind eraser που πραγματικά δεν θέλεις να τελειώσει…

Το άλμπουμ στο σύνολο του είναι εξαιρετικό και δείχνει πως η μπάντα έχει φύγει από τις απλές συνθέσεις και τα 
old fashion soul τραγούδια που μας σέρβιραν στην αρχή της καριέρας τους. Πλέον έχουν τον δικό τους χαρακτήρα και την δικιά τους ταυτότητα και κατάφεραν να αποκοπούν από τους white stripes το άλλο αντίπαλο δέος (πριν διαλυθούν) που ήθελαν η μουσική από δυο όργανα να είναι απαραίτητα και απλή. 

Το 
leap of faith λοιπόν που αποφάσισε να κάνει η μπάντα σίγουρα τους ωφέλησε χαρίζοντας τους  τέσσερα Grammy με το καλύτερο ροκ άλμπουμ της χρονιάς να είναι αυτό που δεσπόζει πάνω από όλα.

 Αν δεν είσαι φαν του συγκροτήματος αυτός είναι ο κατάλληλος δίσκος για να αρχίσεις να ακούς αν και πρέπει να σε προειδοποιήσω πως τα πρώτα τους άλμπουμ δεν έχουν καμία σχέση με αυτό και είναι και λογικό. Αν είσαι φαν τότε σίγουρα αυτό το 
CD δεν θα βγει από το cdplayer σου για πολλούς μήνες… Όπως και να έχει το El Camino αξίζει ένα ανάγνωσμα γιατί δίνει έναν δυνατό φρέσκο ήχο και σε κάνει να ελπίζεις πως η μουσική και στις μέρες μας έχει κάτι να μας δώσει….Rock on!
                                                                                                                       


Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

"Στήλη μόδας - 11/3/13"



«Νά’μαι και γώ
Κάτι για μένα...
Ονομάζομαι Σταυροπούλου Χριστίνα και σπουδάζω στο ΤΕΙ Φωτογραφίας. Το μεγάλο μου πάθος... η Μόδα. Δε την ακολουθώ πιστά και δε το προτείνω σε κανέναν.
Μια μεγάλη προσωπικότητα είπε κάποτε πως το να έχεις στυλ, σημαίνει να είσαι αυθεντικός και όχι να ακολουθείς της τάσεις της μόδας. Εξάλλου η μόδα περνάει ενώ το στυλ παραμένει! Κανένα περιοδικό δε σου υποδεικνύει πώς να ντυθείς. Παίρνε ιδέες και διαμόρφωνέ τες ανάλογα με τη δική σου προσωπικότητα.
Θέλω να ευχαριστήσω το Σάββα Αβραμίδη για την ένθερμη υποστήριξή του σ’αυτό εδώ το ξεκίνημα.»


ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΗΣ:
Αρχικά ενημερώνω ότι κανενός είδους βία (ψυχολογική, σωματική, πνευματική, υπερφυσική κλπ) δεν ασκήθηκε με σκοπό τα καλά λόγια που η δεσποινίδα έγραψε στις δύο τελευταίες σειρές. Αν μου λεγε άλλος για "στήλη μόδας" θα απαντούσα χωρίς να το σκεφτώ, όχι! Όμως, επειδή  η Χριστίνα είναι αξιόλογη, έξυπνη και μετρημένη η πρότασή της μου άρεσε πολύ και είμαι σίγουρος ότι θα αρέσει και σε σας... Καλή αρχή! 

Αφορμή: Μια εξαιρετικά όμορφη κοπέλα στο δρόμο με ένα όμορφο πουά φόρεμα και ένα υπέροχο ζευγάρι παπούτσια  Jimmy Choo. ΠΡΟΣΟΧΗ: δε τη κολάκευαν καθόλου.
Αυτό... Γιατί ακολουθούμε μια συγκεκριμένη τάση ή ένα σχεδιαστή ακόμα κι αν αυτό που έχει δημιουργήσει, δε μας ταιριάζει καθόλου;;;

Ο Jimmy Choo
(για όσους είχατε περιέργεια)
Η μόδα εξελίσσεται συνεχώς. Κάθε χρόνο, κοιτάζωντας γύρω σου, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Άλλωτε βλέπεις υπερσυγχρονισμό και άλλωτε αναπαλαίωση με έμφαση βέβαια στη διαχρονικότητα. Αυτό το βλέπεις παντού... Σε ρούχα, σε παπούτσια, ακόμα και στα μαλλιά.

Γιατί να προσπαθήσεις να προσαρμόσεις τον εαυτό σου σε κάτι, ακομα κι αν δε σου ταιριάζει? Ακόμα κι αν μοιάζεις ξένος μέσα σ’αυτό? Είναι ελάχιστοι εκείνοι που μπορούν να υποστηρίξουν πολλά διαφορετικά στυλ αλλά αυτό δεν είναι κι απαραίτητο για κάποιον.

Ναι, υπάρχουν κάποια δημιουργήματα που όταν τα κοιτάς θες να τ’αγοράσεις... και φοβάσαι πως όταν έρθει η στιγμή να διαπιστώσεις αν σου ταιριάζουν, θα πάρεις μιααα απογοήτευση, όλη δική σου. Μου έχει τύχει πολλές φορές. Όμως, δεν ειναι φτιαγμένα όλα για όλους, έτσι δεν είναι? Είναι όπως τα χρώματα, δέ ταιριάζουν όλα μεταξύ τους κι αυτό κάνει τη διαφορά.

Θυμάμαι τη δεκαετία του ’90! Η «απόλυτα» αντισεξουαλική εποχή. Άλλοι τη χαρακτηρίζουν ως την «εποχή της απλότητας και της ποικιλίας». Μη τους πιστεύτε. Άντρες και γυναίκες ντυμένοι με τα ίδια ρούχα, φαρδιά τζιν, φουσκωτά μπουφάν, αθλητικά παπούτσια, μπλούζες με κουκούλα και τατουάζ. Η γυναικεία σάρκα δε φαινόταν σχεδόν ποτέ, όλες οι καμπύλες και η γοητεία του σώματος κρυβόταν κι όλο αυτό επειδή αυτό πρέσβευε η μόδα αυτής της εποχής. 

Τα ρούχα αυτά δεν κολάκευαν καθόλου αλλά παρ’όλ’αυτά ο φόβος μιας γυναίκας μη θεωρηθεί εκτός μόδας, τη κάνει να αγνοεί πολλές φορές τη θηλυκότητα της...