Του Ηλία Λέκκου,
Μετά από πολύ καιρό ξηρασίας οι Green Day κυκλοφορήσαν την δικιά τους τριλογία με τίτλο Uno Dos Tre αποζημιώνοντας έτσι τους φαν τους για την μεγάλη αυτή αναμονή. Τριανταεπτά τραγούδια σε διάστημα τεσσάρων μηνών δεν είναι και λίγα αποδεικνύοντας πως η παρέα όχι απλά δεν στερείτε έμπνευσης αλλά έχει και μεγάλα αποθέματα.
Οι Green day είναι μαζί σαν μπάντα από το 1987 με το κλασσικό τρίο Billie joe Armostrong στην κιθάρα και στην φωνή, τον Mike Dirnt στο μπάσο και στα φωνητικά και τον Tre Cool στα τύμπανα να γίνεται κουαρτέτο με την προσθήκη της κιθάρας του Jason White.
Τα τρία αυτά άλμπουμ είναι και μια ξεχωριστή ροκ ιστορία. Το καθένα μπορεί να σταθεί και μόνο του σαν CD καθώς μεταξύ τους δεν έχουν καμία απολύτως συνοχή. Το καθένα έχει τον δικό του ήχο ενώ στο Dos και στο Tre η μπάντα για μια ακόμα φορά πειραματίζετε με καινούριους ήχους. Ας δούμε ξεχωριστά τα κάθε άλμπουμ.
Το Uno είναι ο κλασσικός pop-punk ήχος των Green Day. Ακούγοντας το cd από το πρώτο άκουσμα αντιλαμβάνεσαι ότι η μπάντα γύρισε στα παλιά της λημέρια, εποχής Dookie, αφήνοντας τις ροκ όπερες (American Idiot και 21st century break down) στην ιστορία. Τα πρώτα έξι τραγούδια του δίσκου είναι κάτι παραπάνω από απολαυστικά με το Stay the night και το Let yourself go να κλέβουν την παράσταση. Ειδική αναφορά θα πρέπει να γίνει στο Kill the dj ένα ξεσηκωτικό ποπ χιτάκι που τα βάζει με τον σύγχρονο τρόπο διασκέδασης . Το άλμπουμ μετά από αυτό το τραγούδι κάνει κοιλιά χωρίς να έχει κάτι ιδιαίτερο να δείξει ενώ αρκετές φορές το forward δείχνει αρκετά δελεαστικό για να το πατήσεις. Και εκεί που λες πως δεν υπάρχει πια νόημα να ακούς άλλο αυτό τον δίσκο, το Oh love έρχεται για να σώσει την κατάσταση. Το Oh love είναι μια εφηβική power μπαλάντα που σε γυρνά πίσω σε αυτά τα δύσκολα χρόνια κλείνοντας τον δίσκο με μια γλυκόπικρη γεύση.
Garage rock! Το Dos είναι ένας «βρώμικος» δίσκος με βαριά ριφ στην κιθάρα, τύμπανα που σε χτυπάνε στο στήθος και διάθεση για καφρίλες (ας μου συγχωρέσετε την έκφραση αλλά με γύρισε και έμενα στα εφηβικά μου χρόνια.) Το στυλ του άλμπουμ περιφέρεται γύρω από το garage rock διατηρώντας πάντα τον κλασσικό ήχο των Green day. Όσο χρονών και να είσαι ακούγοντας το Fuck time δεν γίνεται να μην σηκωθείς όρθιος στο ρεφρέν και να τραγουδήσεις χορεύοντας «OH BABY BABY IT’S FUCK TIME» με το πάθος ενός δεκαεξάχρονου… Μετά τα δυο πρώτα τραγούδια το άλμπουμ διατηρεί την ένταση του χωρίς όμως κάποιο αξιόλογο τραγούδι. Όταν όμως έρχεται το Stray Heart το άλμπουμ κάνει μια μεγάλη στροφή και σε βομβαρδίζει με δυνατά όμορφα τραγούδια. Το Ashley είναι το τραγούδι του δίσκου. Το Ashley κρύβει μια ιστορία πίσω του ξεκινώντας από το Dookie και το τραγούδι ‘’She’’ συνεχίζεται στο American Idiot και το τραγούδι ‘’what’s her name’’ για να μας ονοματίσει αυτή την απίστευτη κοπέλα που παρουσιάζει στα προηγούμενα δυο τραγούδια σε αυτή τη γρήγορη και ταυτόχρονα πανέμορφη σύνθεση. Ακλουθούν το Lady Cobra και το Nighlife τα οποία είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρόσεκτα και κλείνει με μια θλιμμένη μπαλάντα με τίτλο Amy που είναι αφιερωμένη στον θάνατο της Amy Winehouse.
Το Tre είναι ο πιο δύσκολος δίσκος συγκριτικά με τους άλλους δυο. To άλμπουμ ανοίγει με το Brutal Love ένα βαλς (!) λέγοντας σου εξαρχής πως τα πράγματα είναι διαφορετικά εδώ. Το τραγούδι που ακολουθεί είναι το Missing you με ένα ριφ που θυμίζει κλασσικό ροκ του ογδόντα. Ο υπόλοιπος δίσκος είναι σχεδόν βαρετός με ροκ συνθέσεις μακριά από τον ήχο των Green day και συχνά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όντως είναι green day. Αξιόλογο είναι το Dirty Rooten Bastards ένα εξάλεπτο τραγούδι που από στιχουργικής και συνθετικής άποψης θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μέσα στο 21st century breakdown. Ο δίσκος κλείνει με το The Forgotten το τραγούδι που ντύνει την τελευταία ταινία του twilight και είναι μπαλάντα όπως και στα άλλα δυο άλμπουμ. Το Tre είναι ένας ροκ δίσκος που δεν έχει να πει πολλά και σίγουρα είναι μακριά από τον ήχο των green day κάτι που το κάνει και ξενικό για τους φαν.
Από τα τρία άλμπουμ θα έλεγα πως το καλύτερο είναι το Dos παρόλα αυτά δεν είναι στο σύνολο του ένας καλός δίσκος όπως και κανένας από τους τρεις. Θα μπορούσαν κάλλιστα αν έπαιρναν τα τραγούδια που αξίζουν από τον κάθε δίσκο να φτιάξουν ένα εκπληκτικό CD. Παρόλα αυτά όμως δεν μπορούμε να πούμε πως το εγχείρημα ήταν αποτυχία. Το να βγάζει μια μπάντα τρεις δίσκους μέσα σε τέσσερις μήνες είναι από μόνο του εκπληκτικό και το γεγονός ότι ακόμα και τώρα πειραματίζονται στον ήχο τους είναι ,αν μη τι άλλο, λόγος για να νιώθεις περήφανος που ακούς αυτή τη μπάντα.
Δεν έχει σημασία η ηλικία σου ή η διάθεση σου. Η τριλογία αυτή θα σε κάνει να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να νευριάσεις, να θυμηθείς… ακόμα και να βαρεθείς όπως όταν ήσουν έφηβος. Άλλωστε οι Green Day όλα αυτά τα χρόνια κάνουν αυτό ακριβώς. Αν είσαι φαν σίγουρα θα πρέπει να ακούσεις τα άλμπουμ απλά και μόνο σαν φόρο τιμής, αν δεν είσαι άκου επιλεκτικά κάποια κομμάτια και ίσως μετά γίνεις φαν σκληροπυρηνικός. Rock on!
Μετά από πολύ καιρό ξηρασίας οι Green Day κυκλοφορήσαν την δικιά τους τριλογία με τίτλο Uno Dos Tre αποζημιώνοντας έτσι τους φαν τους για την μεγάλη αυτή αναμονή. Τριανταεπτά τραγούδια σε διάστημα τεσσάρων μηνών δεν είναι και λίγα αποδεικνύοντας πως η παρέα όχι απλά δεν στερείτε έμπνευσης αλλά έχει και μεγάλα αποθέματα.
Οι Green day είναι μαζί σαν μπάντα από το 1987 με το κλασσικό τρίο Billie joe Armostrong στην κιθάρα και στην φωνή, τον Mike Dirnt στο μπάσο και στα φωνητικά και τον Tre Cool στα τύμπανα να γίνεται κουαρτέτο με την προσθήκη της κιθάρας του Jason White.
Τα τρία αυτά άλμπουμ είναι και μια ξεχωριστή ροκ ιστορία. Το καθένα μπορεί να σταθεί και μόνο του σαν CD καθώς μεταξύ τους δεν έχουν καμία απολύτως συνοχή. Το καθένα έχει τον δικό του ήχο ενώ στο Dos και στο Tre η μπάντα για μια ακόμα φορά πειραματίζετε με καινούριους ήχους. Ας δούμε ξεχωριστά τα κάθε άλμπουμ.
Το Uno είναι ο κλασσικός pop-punk ήχος των Green Day. Ακούγοντας το cd από το πρώτο άκουσμα αντιλαμβάνεσαι ότι η μπάντα γύρισε στα παλιά της λημέρια, εποχής Dookie, αφήνοντας τις ροκ όπερες (American Idiot και 21st century break down) στην ιστορία. Τα πρώτα έξι τραγούδια του δίσκου είναι κάτι παραπάνω από απολαυστικά με το Stay the night και το Let yourself go να κλέβουν την παράσταση. Ειδική αναφορά θα πρέπει να γίνει στο Kill the dj ένα ξεσηκωτικό ποπ χιτάκι που τα βάζει με τον σύγχρονο τρόπο διασκέδασης . Το άλμπουμ μετά από αυτό το τραγούδι κάνει κοιλιά χωρίς να έχει κάτι ιδιαίτερο να δείξει ενώ αρκετές φορές το forward δείχνει αρκετά δελεαστικό για να το πατήσεις. Και εκεί που λες πως δεν υπάρχει πια νόημα να ακούς άλλο αυτό τον δίσκο, το Oh love έρχεται για να σώσει την κατάσταση. Το Oh love είναι μια εφηβική power μπαλάντα που σε γυρνά πίσω σε αυτά τα δύσκολα χρόνια κλείνοντας τον δίσκο με μια γλυκόπικρη γεύση.
Garage rock! Το Dos είναι ένας «βρώμικος» δίσκος με βαριά ριφ στην κιθάρα, τύμπανα που σε χτυπάνε στο στήθος και διάθεση για καφρίλες (ας μου συγχωρέσετε την έκφραση αλλά με γύρισε και έμενα στα εφηβικά μου χρόνια.) Το στυλ του άλμπουμ περιφέρεται γύρω από το garage rock διατηρώντας πάντα τον κλασσικό ήχο των Green day. Όσο χρονών και να είσαι ακούγοντας το Fuck time δεν γίνεται να μην σηκωθείς όρθιος στο ρεφρέν και να τραγουδήσεις χορεύοντας «OH BABY BABY IT’S FUCK TIME» με το πάθος ενός δεκαεξάχρονου… Μετά τα δυο πρώτα τραγούδια το άλμπουμ διατηρεί την ένταση του χωρίς όμως κάποιο αξιόλογο τραγούδι. Όταν όμως έρχεται το Stray Heart το άλμπουμ κάνει μια μεγάλη στροφή και σε βομβαρδίζει με δυνατά όμορφα τραγούδια. Το Ashley είναι το τραγούδι του δίσκου. Το Ashley κρύβει μια ιστορία πίσω του ξεκινώντας από το Dookie και το τραγούδι ‘’She’’ συνεχίζεται στο American Idiot και το τραγούδι ‘’what’s her name’’ για να μας ονοματίσει αυτή την απίστευτη κοπέλα που παρουσιάζει στα προηγούμενα δυο τραγούδια σε αυτή τη γρήγορη και ταυτόχρονα πανέμορφη σύνθεση. Ακλουθούν το Lady Cobra και το Nighlife τα οποία είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρόσεκτα και κλείνει με μια θλιμμένη μπαλάντα με τίτλο Amy που είναι αφιερωμένη στον θάνατο της Amy Winehouse.
Το Tre είναι ο πιο δύσκολος δίσκος συγκριτικά με τους άλλους δυο. To άλμπουμ ανοίγει με το Brutal Love ένα βαλς (!) λέγοντας σου εξαρχής πως τα πράγματα είναι διαφορετικά εδώ. Το τραγούδι που ακολουθεί είναι το Missing you με ένα ριφ που θυμίζει κλασσικό ροκ του ογδόντα. Ο υπόλοιπος δίσκος είναι σχεδόν βαρετός με ροκ συνθέσεις μακριά από τον ήχο των Green day και συχνά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όντως είναι green day. Αξιόλογο είναι το Dirty Rooten Bastards ένα εξάλεπτο τραγούδι που από στιχουργικής και συνθετικής άποψης θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μέσα στο 21st century breakdown. Ο δίσκος κλείνει με το The Forgotten το τραγούδι που ντύνει την τελευταία ταινία του twilight και είναι μπαλάντα όπως και στα άλλα δυο άλμπουμ. Το Tre είναι ένας ροκ δίσκος που δεν έχει να πει πολλά και σίγουρα είναι μακριά από τον ήχο των green day κάτι που το κάνει και ξενικό για τους φαν.
Από τα τρία άλμπουμ θα έλεγα πως το καλύτερο είναι το Dos παρόλα αυτά δεν είναι στο σύνολο του ένας καλός δίσκος όπως και κανένας από τους τρεις. Θα μπορούσαν κάλλιστα αν έπαιρναν τα τραγούδια που αξίζουν από τον κάθε δίσκο να φτιάξουν ένα εκπληκτικό CD. Παρόλα αυτά όμως δεν μπορούμε να πούμε πως το εγχείρημα ήταν αποτυχία. Το να βγάζει μια μπάντα τρεις δίσκους μέσα σε τέσσερις μήνες είναι από μόνο του εκπληκτικό και το γεγονός ότι ακόμα και τώρα πειραματίζονται στον ήχο τους είναι ,αν μη τι άλλο, λόγος για να νιώθεις περήφανος που ακούς αυτή τη μπάντα.
Δεν έχει σημασία η ηλικία σου ή η διάθεση σου. Η τριλογία αυτή θα σε κάνει να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να νευριάσεις, να θυμηθείς… ακόμα και να βαρεθείς όπως όταν ήσουν έφηβος. Άλλωστε οι Green Day όλα αυτά τα χρόνια κάνουν αυτό ακριβώς. Αν είσαι φαν σίγουρα θα πρέπει να ακούσεις τα άλμπουμ απλά και μόνο σαν φόρο τιμής, αν δεν είσαι άκου επιλεκτικά κάποια κομμάτια και ίσως μετά γίνεις φαν σκληροπυρηνικός. Rock on!
