Της Χαριτίνης Παστελάκου,
Κλείνω
τα μάτια και ταξιδεύω μέσω της δίνης του μυαλού μου έναν χρόνο και μήνα περίπου
πίσω. Ο νόμος της κ. Διαμαντοπούλου έχει μόλις ψηφιστεί από την Βουλή και οι
πρώτες αναταραχές έχουν ήδη ξεκινήσει. Ο φοιτητικός κόσμος διχάζεται γι’ακόμη
μια φορά. Οι πρώτες συζητήσεις περί αυτού έχουν ανάψει φωτιές, καθώς ο καθένας
φέρεται να ερμηνεύει τον νόμο με τον δικό του τρόπο. Κοινός παρονομαστής όλων
όμως είναι πως κανένας, μα κανένας τότε δεν είχε μπει στον κόπο να τον
διαβάσει. Η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα έδινε και έπαιρνε.
Ήταν
οι μέρες που ετοιμαζόμουν γεμάτη από ενθουσιασμό να γραφτώ στη σχολή για την
οποία είχα τόσο κοπιάσει, συναισθηματικά και πνευματικά για να περάσω, (το
οικονομικό δεν θα το συζητήσω καν). Κάτι
όμως με προσγειώνει απότομα στην πραγματικότητα: η σχολή βρίσκεται υπό
κατάληψη. Στην εγγραφή μου, μια κοπέλα με πιάνει ανήσυχη. Είναι από μια
παράταξη, αριστερής ιδεολογίας. Ανεξάρτητη δηλώνει. Μου λέει πως πρέπει να είμαι υπέρ της
κατάληψης γιατί τώρα πια, με τον νέο νόμο αν κόβεσαι σε ένα μάθημα πάνω από 3
φορές, θα πρέπει να πληρώνεις για να έχεις το δικαίωμα επανεξέτασης.
Μισό
λεπτό. Η ευχάριστη συγκυρία ήταν ότι 2 μέρες πριν, είχα διαβάσει το νόμο και
δεν θυμόμουν πουθενά να το αναφέρει αυτό. Το μόνο σχετικό που έλεγε, ήταν πως
σε περίπτωση που κοπεί ένας φοιτητής 3 φορές σε μάθημα, έχει το δικαίωμα να
ζητήσει να τον εξετάσει επιτροπή και όχι ο ίδιος καθηγητής. Η σχολή εν τέλει,
παρέμεινε κλειστή ένα μήνα, η εξεταστική του Σεπτεμβρίου ματαιώθηκε και τα
μαθήματα ξεκίνησαν (σαν χθες το θυμάμαι) 17 Οκτωβρίου.
Τέλος
αναλαμπής.
Ιούλιος
2012. Η κυβέρνηση ΣαμαροΒενιζελοΚουβελη αποφασίζει να συζητήσει έναν νόμο που
θα προβλέπει δίδακτρα στους φοιτητές που ξεπερνούν τον καθορισμένο χρόνο
φοίτησης σε μία σχολή (4 ή 5 έτη αναλόγως). Αυτό υπάγεται στο γενικότερο
πλαίσιο περικοπών (γιατί αλίμονο, αν δεν υπάρξουν περικοπές στην Παιδεία και
στην Υγεία, πως θα προχωρήσει ο μάταιος τούτος τόπος;) και προβλέπει τα εξής
δίκαια και κατάλληλα για την Ελλάδα του 2012 μέτρα:
Α)Επιβολή διδάκτρων 200 ευρώ ανά έτος
για όλους τους φοιτητές ΤΕΙ που έχουν ξεπεράσει την κανονική διάρκεια σπουδών.
Β) Επιβολή διδάκτρων 300 ευρώ ανά έτος για όλους τους φοιτητές ΑΕΙ που
έχουν ξεπεράσει την κανονική διάρκεια σπουδών.
Γ) Επιβολή διδάκτρων 500 ευρώ ανά έτος για όλους τους φοιτητές που φοιτούν
σε μεταπτυχιακές σπουδές πρώτου επιπέδου, ανεξαρτήτως σχολής/τμήματος.
Δ) Επιβολή διδάκτρων 2.000 ευρώ σε αυτούς που φοιτούν σε μεταπτυχιακά
προγράμματα τα οποία χρηματοδοτούνται από τον Τακτικό Προϋπολογισμό, για το
σύνολο της διάρκειας του μεταπτυχιακού.
Ε) Μείωση εξόδων κεντρικής υπηρεσίας υπουργείου Παιδείας κατά 16,4 εκατ.
ευρώ.
ΣΤ)Μείωση κατά 25% των μισθωμάτων για βιβλιοθήκες και ιστορικά αρχεία
για την εξοικονόμηση 310.000 ευρώ.
Είναι απίστευτο, το πως μία χώρα που έχει φτάσει στον
πάτο, συνεχίζει και επίμενει να θέλει να εξερευνήσει και τον πυθμένα. Τόσο
μαζοχιστικές τάσεις που σε λίγο ο πάτος θα μας φαίνεται ρετιρέ. Ξεκάθαρα
πράγματα. Ο νόμος της Διαμαντοπούλου αν και ψηφίστηκε, δεν εφαρμόστηκε ποτέ
μέχρι τώρα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Και από τη στιγμή που δεν εφαρμόστηκε
ισχύουν όλα όσα υπήρχαν πριν από την ψήφισή του (αν και το θέμα του
πανεπιστημιακού ασύλου παραμένει λίγο θολό).
Να θυμίσω επίσης τα εξής: Στις περισσότερες σχολές στις
οποίες επικράτησε κατάληψη, τα αρνητικά εν τέλει υπερνίκησαν τα θετικά (αν
υπήρξαν καθόλου θετικά στοιχεία). Η εξεταστική χάθηκε, τα παιδιά που σπουδάζουν
στην επαρχία στριμώχτηκαν περισσότερο οικονομικά, καθώς εξασφάλισαν ένα ακόμη
εξάμηνο με όλα του τα έξοδα και φυσικά, ο νόμος είχε ήδη ψηφιστεί. Ο λόγος για
τον οποίο δεν έχει εφαρμοστεί ακόμη δεν έχει καμία σχέση με το φοιτητικό
κίνημα, αλλά με τις εκβιαστικές κινήσεις των Πρυτάνεων και μόνο. Ας μην ξεχνάμε
πως οι πελατειακές σχέσεις και το καθεστώς οικογενειοκρατίας ξεκινάει από το
πανεπιστήμιο και αναθρέφει μια ολόκληρη γενιά.
Και ερωτώ: Ποιό το νόημα της συζήτησης και μόνο αυτού του
μέτρου; Πώς θα βοηθήσει αυτό την Παιδεία που κάθε χρόνο εκφυλίζεται όλο και
περισσότερο; Όταν η μέση ελληνική οικογένεια δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει τα
απαραίτητα για την μόρφωση του παιδιού της, όταν τα παιδιά του γυμνασίου και
του λυκείου έκαναν μάθημα με φωτοτυπίες και όχι με τα βιβλία που δικαιούνταν,
όταν πλέον ένας μαθητής αναγκάζεται να ξεκινήσει φροντιστήρια και ιδιαίτερα από
το γυμνάσιο και όταν πλέον μπει στη σχολή της αρεσκείας του και βλέπει ότι το
μέλλον είναι δυσοίωνο, πώς έχετε το θράσσος να ζητάτε περαιτέρω έξοδα από τις
ελληνικές οικογένειες;
Δεν είναι μόνο οι φοιτητές που πλέον δεν αντέχουν άλλο.
Είναι μια ολόκληρη χώρα. Και όταν στερείτε το μέλλον μιας χώρας απ’όλους της
τους τομείς τότε δημιουργείτε ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν πια.
Αντιθέτως, έχουν πολλά να πάρουν. Από εσάς.
