1993: Τα μποτάκια Doc Martens

Της Χριστίνας Σταυροπούλου,

Η εποχή που εμπνέεται από τις νεανικές ομάδες του

περιθωρίου, μια εποχή που δημιουργεί ένα αισθητικό φαινόμενο που επηρεάζει το στυλ των νέων.

Τα Doc Martens ξεπερνούν τα όρια της μόδας και μετατρέπονται σε ένα μόνιμο στοιχείο του στυλ, όπως για παράδειγμα τα τζιν. Τα παπούτσια της εργατικής τάξης, το φετίχ των σκίνχεντ, το  χαρακτηριστικό της εμφάνισης των πανκ, καταφέρνουν να αποκτήσουν το κύρος του κλασικού στα μέσα της δεκαετίας του ’90. 

Ο κιθαρίστας των Who σε μια συναυλία τους, φορά πρώτος τα Doc Martens, τραβόντας την προσοχή των φαν του.

Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η σόλα τους η οποία ανακαλύφθηκε στη δεκαετία του ’40 από το γιατρό Κλάους Μάρτενς, όταν τραυμάτισε το πόδι του. Για να ανακουφιστεί όταν περπατούσε, επινόησε ένα ζευγάρι παπούτσια χρησιμοποιώντας παλιά λάστιχα που παγίδευαν αέρα ανάμεσα σε κλειστά στρώματα στη σόλα.

Τα φορούσαν εργάτες, ταχυδρόμοι αλλά και «αγριεμένοι» σκίνχεντ οι οποίοι τρελαίνονταν για τη βυσσινί απόχρωση επειδή ταίριαζε με τις βίαιες απόψεις τους. Οι καλύτεροι πελάτες έγιναν η δυσφήμηση των Doc Martens και ο κόσμος άρχισε να σχολιάζει τη παραγωγή τους μέσα από δημοσιεύματα σε εφημερίδες.

Όταν όμως αυτό το σύμβολο έγινε μόδα, η ισχύς του χαρακτήρα του άρχισε να χάνεται και το 1993 υιοθετήθηκε από την «υφηλή ραπτική». Το θαμπό, μαύρο δέρμα τους καλύπτεται από ασημόσκονη και αρχίζουν να φοριούνται από «κυρίες των σαλονιών». Αργότερα υιοθετούνται κι από τη γενιά των ρέιβερ που τα φορούν με χρωματιστά κορδόνια και καλύπτουν τη δερμάτινη επιφάνειά τους με γκράφιτι. Από το 2003 μέχρι και το 2005, οι συλλογές των Paul Smith, Vivienne Westwood, Jimmy Choo, συνδυάστηκαν με το ύφος και την αισθητική των συγκεκριμένων παπουτσιών.