Της Χαριτίνης Παστελάκου,
Προσοχή, ακολουθεί πολιτική διαφήμιση: «Έρχονται μετά από 4 ολόκληρα χρόνια με νέα συσκευασία, αλλά με το ίδιο περιεχόμενο πάντοτε τώρα ΚΑΙ στη χώρα σας. Εκλογές. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι και να σας κυβερνούν δύο σόγια».
Για να είμαστε σαφείς και ακριβείς. Εκλογές θα πραγματοποιηθούν καλώς εχόντων των πραγμάτων στα τέλη του Απριλίου ή στις αρχές Μαΐου όπου ο κάθε πολίτης θα προσέλθει στις κάλπες για να στηρίξει το κόμμα το οποίο τον αντιπροσωπεύει περισσότερο για τους χ,ψ,ω λόγους.
Οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις για πρόθεση ψήφου δε δείχνουν κάτι παράξενο. Το πρώτο κόμμα φυσικά είναι η Νέα Δημοκρατία και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από το ΠΑΣΟΚ το οποίο φαίνεται να είναι πλέον πέμπτο κόμμα κατά σειρά προτίμησης στους ψηφοφόρους πανελληνίως. Η ακμάζουσα τάση της Νέας Δημοκρατίας δεν θα έπρεπε να παραξενεύει κανέναν, αρκεί μόνο ένα flashback, πίσω στο 2008, όταν μετά από την καταστροφική τετραετία της Νέας Δημοκρατίας, ο κόσμος στράφηκε συλλήβδην στο ΠΑΣΟΚ, ως πιο ισχυρό –θεωρητικά—πάντα κόμμα στη Βουλή. Η κατάσταση είναι λίγο πολύ γνωστή. Από τη μεταπολίτευση του ’74 και έπειτα, παρακολουθούμε, με αμείωτο ενδιαφέρον κιόλας, την εναλλαγή δύο οικογενειών στην εξουσία και κάθε φορά που ένα από τα δύο κόμματα χάνει την μπάλα (δηλαδή πάντα) ο κόσμος μετακινεί την ψήφο του στην αντίπερα όχθη, η ζυγαριά γέρνει προς την άλλη μεριά και έτσι έχουμε νέα κυβέρνηση.
Κάτι έχει αλλάξει όμως. Αυτές οι εκλογές, όσες δημοσκοπήσεις και αν γίνονται αυτήν την περίοδο, θα κριθούν τελευταία στιγμή. Όχι τόσο στο ποιό θα είναι το πρώτο κόμμα, όσο στο τί είδους κυβέρνηση θα σχηματιστεί. Γιατί με τα τωρινά δεδομένα η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας είναι μάλλον αμφίβολη, δύσκολη ίσως και αδύνατη. Τα σενάρια είναι πάμπολλα και παράλληλα κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει κάποιο, λόγω της ιδιάζοντος κοινωνικού status, που επικρατεί στη χώρα τη δεδομένη στιγμή.
Μετά το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους παρατηρείται ένας γενικός καθησυχασμός. Σαν ο κόσμος να πίστεψε, πως όλα διορθώθηκαν: Η Ευρώπη αποκατέστησε την εικόνα της για εμάς, οι πολιτικοί στα πίσω πίσω θυμήθηκαν ότι πρέπει να νεκραναστήσουν την Ελλάδα και όλα μια χαρά. Μέχρι την ανακοίνωση νέων μέτρων φυσικά. Είναι ζωτικό να καταλάβουμε πως τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Θα φροντίσουν άλλοι για εμάς, να τα πληρώσουμε όταν πρέπει.
Προσωπικά σαν άνθρωπος δεν συμφώνησα ποτέ με την έννοια της αποχής. Δεν θεωρώ ειδικά με τα σημερινά δεδομένα ότι πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να σκέφτεται αν θα ψηφίσει ή όχι. Το εκλογικό δικαίωμα δεν είναι αυτό που θα πρέπει να μας υπενθυμίζει ότι λεγόμαστε «πολίτες», αλλά είναι θεμελιώδης λίθος της δημοκρατίας. Είναι ηθική κατ’εμέ, υποχρέωση προς την κοινωνία και προς τον εαυτό μας. Ωστόσο, σίγουρα το ποσοστό της αποχής θα παίξει και αυτό το ρόλο του στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Το θέμα είναι: πόσο μακριά είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε για να αλλάξει το τοπίο;
Εξερευνητής:
Θα συμφωνήσω με τη Χαριτίνη... πώς θα μπορούσα άλλωστε να διαφωνήσω όταν όλα όσα λέει είναι η τραγική αλήθεια.
Εκεί που θα προσθέσω κάτι είναι στο θέμα της ψήφου...
Η αποχή θα παίξει επιφανειακά ρόλο. Καμία αλλαγή με την αποχή. Δυστυχώς το ίδιο το σύστημα δεν το επιτρέπει. Μα σκεφτείτε... θα το επέτρεπαν;
Η ψήφος είναι σημαντική αλλά μόνο ένα μικρό μέρος της πολιτικής μας ζωής.
Όσο για την οικογενειοκρατία, η περίοδος χάριτος έχει περάσει και οφείλουμε να σταματήσουμε το δικομματισμό.
