«Νά’μαι και γώ
Κάτι για μένα...
Ονομάζομαι Σταυροπούλου Χριστίνα και σπουδάζω
στο ΤΕΙ Φωτογραφίας. Το μεγάλο μου πάθος... η Μόδα. Δε την ακολουθώ πιστά και
δε το προτείνω σε κανέναν.
Μια μεγάλη προσωπικότητα είπε κάποτε πως το να
έχεις στυλ, σημαίνει να είσαι αυθεντικός και όχι να ακολουθείς της τάσεις της
μόδας. Εξάλλου η μόδα περνάει ενώ το στυλ παραμένει! Κανένα περιοδικό δε σου
υποδεικνύει πώς να ντυθείς. Παίρνε ιδέες και διαμόρφωνέ τες ανάλογα με τη δική
σου προσωπικότητα.
Θέλω να ευχαριστήσω το Σάββα Αβραμίδη για την
ένθερμη υποστήριξή του σ’αυτό εδώ το ξεκίνημα.»
ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΗΣ: Αρχικά ενημερώνω ότι κανενός είδους βία (ψυχολογική, σωματική, πνευματική, υπερφυσική κλπ) δεν ασκήθηκε με σκοπό τα καλά λόγια που η δεσποινίδα έγραψε στις δύο τελευταίες σειρές. Αν μου λεγε άλλος για "στήλη μόδας" θα απαντούσα χωρίς να το σκεφτώ, όχι! Όμως, επειδή η Χριστίνα είναι αξιόλογη, έξυπνη και μετρημένη η πρότασή της μου άρεσε πολύ και είμαι σίγουρος ότι θα αρέσει και σε σας... Καλή αρχή!
Αφορμή: Μια εξαιρετικά όμορφη κοπέλα στο δρόμο
με ένα όμορφο πουά φόρεμα και ένα υπέροχο ζευγάρι παπούτσια Jimmy
Choo. ΠΡΟΣΟΧΗ: δε τη
κολάκευαν καθόλου.
Αυτό... Γιατί ακολουθούμε μια συγκεκριμένη
τάση ή ένα σχεδιαστή ακόμα κι αν αυτό που έχει δημιουργήσει, δε μας ταιριάζει
καθόλου;;;
 |
| Ο Jimmy Choo (για όσους είχατε περιέργεια) |
Η μόδα εξελίσσεται συνεχώς. Κάθε χρόνο,
κοιτάζωντας γύρω σου, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Άλλωτε βλέπεις
υπερσυγχρονισμό και άλλωτε αναπαλαίωση με έμφαση βέβαια στη διαχρονικότητα.
Αυτό το βλέπεις παντού... Σε ρούχα, σε παπούτσια, ακόμα και στα μαλλιά.
Γιατί να προσπαθήσεις να προσαρμόσεις τον
εαυτό σου σε κάτι, ακομα κι αν δε σου ταιριάζει? Ακόμα κι αν μοιάζεις ξένος
μέσα σ’αυτό? Είναι ελάχιστοι εκείνοι που μπορούν να υποστηρίξουν πολλά
διαφορετικά στυλ αλλά αυτό δεν είναι κι απαραίτητο για κάποιον.
Ναι, υπάρχουν κάποια δημιουργήματα που όταν τα
κοιτάς θες να τ’αγοράσεις... και φοβάσαι πως όταν έρθει η στιγμή να
διαπιστώσεις αν σου ταιριάζουν, θα πάρεις μιααα απογοήτευση, όλη δική σου. Μου
έχει τύχει πολλές φορές. Όμως, δεν ειναι φτιαγμένα όλα για όλους, έτσι δεν
είναι? Είναι όπως τα χρώματα, δέ ταιριάζουν όλα μεταξύ τους κι αυτό κάνει τη
διαφορά.
Θυμάμαι τη δεκαετία του ’90! Η «απόλυτα»
αντισεξουαλική εποχή. Άλλοι τη χαρακτηρίζουν ως την «εποχή της απλότητας και
της ποικιλίας». Μη τους πιστεύτε. Άντρες και γυναίκες ντυμένοι με τα ίδια
ρούχα, φαρδιά τζιν, φουσκωτά μπουφάν, αθλητικά παπούτσια, μπλούζες με κουκούλα
και τατουάζ. Η γυναικεία σάρκα δε φαινόταν σχεδόν ποτέ, όλες οι καμπύλες και η
γοητεία του σώματος κρυβόταν κι όλο αυτό επειδή αυτό πρέσβευε η μόδα αυτής της
εποχής.
Τα ρούχα αυτά δεν κολάκευαν καθόλου αλλά παρ’όλ’αυτά ο φόβος μιας
γυναίκας μη θεωρηθεί εκτός μόδας, τη κάνει να αγνοεί πολλές φορές τη θηλυκότητα
της...
