Του Ηλία Λέκκου,
Το El Camino είναι η μεγάλη επιτυχία των Black Keys και αυτή τη στιγμή είναι το άλμπουμ για το οποίο μιλά ο μισός πλανήτης… οι μισοί από αυτούς το λατρεύουν και υπόλοιποι το μισούν…
Οι Black Keys είναι ένα ντουέτο από το Άκρον του Οχάιο και αποτελείτε από τον Dan Auerbach (κιθάρα, φωνή) και τον Patric Carney (ντραμς). Είναι μαζί από το 2001 και ήδη μετρούν στο ενεργητικό τους 7 στούντιο άλμπουμ.
Την πρώτη φορά που ακούς αυτό το άλμπουμ αντιλαμβάνεσαι πως η μπάντα το έγραψε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και σιγουριά από τα υπόλοιπα… Τα τραγούδια είναι προσεκτικά διαλεγμένα και γενικά φαίνετε πως είναι ένα CD προσεγμένο με έμφαση στον δυναμισμό της μουσικής του συγκροτήματος. Η μπάντα φαίνετε να μην μένει στους ίδιους ήχους κρατώντας όμως παράλληλα την ταυτότητα της και όλο αυτό έφερε την μεγάλη επιτυχία.
Το τραγούδι με το οποίο ανοίγει το El Camino είναι το lonely boy το οποίο είναι δυνατό, γρήγορο και σου δείχνει από την αρχή την διάθεση του άλμπουμ. Το χαρακτηρίζει η εκπληκτική του γκρούβα και το ριφ ταυτότητα που έγραψε ο Dan Auerbach. Στην συνέχεια ακολουθεί το dead and gone που ρίχνει λίγο τους τόνους για να έρθει το Gold on the ceiling να τους ανεβάσει ξανά με τον παιγνιδιάρικο χαρακτήρα του. Το τραγούδι του δίσκου είναι αδιαμφισβήτητα το επόμενο τραγούδι με το όνομα Little black submarines! Πολλοί το χαρακτηρίζουν το Stairway to Heaven της σύγχρονης εποχής και ναι υπάρχει κάτι από Led Zeppelin σε αυτό το τραγούδι αν και πιστεύω πως ο τίτλος είναι πολύ βαρύς. Το τραγούδι έχει πολλές εναλλαγές στο τέμπο και βγάζει έντονα συναισθήματα με το κλείσιμο να είναι η ατάκα του τραγουδιού πως οι ‘’σπασμένες’’ καρδιές …είναι τυφλές.
Τα τέσσερα πρώτα τραγούδια αποτελούν και τα τέσσερα singles του δίσκου. Το άλμπουμ στην συνέχεια διατηρεί το γρήγορο τέμπο και την εκπληκτική γκρούβα που δεν στερείτε σε κανένα τραγούδι και κυλά εύκολα. Το Sister είναι σίγουρα ένα τραγούδι που αξίζει να αναφερθεί καθώς και το τραγούδι-επίλογος του El Camino το mind eraser που πραγματικά δεν θέλεις να τελειώσει…
Το άλμπουμ στο σύνολο του είναι εξαιρετικό και δείχνει πως η μπάντα έχει φύγει από τις απλές συνθέσεις και τα old fashion soul τραγούδια που μας σέρβιραν στην αρχή της καριέρας τους. Πλέον έχουν τον δικό τους χαρακτήρα και την δικιά τους ταυτότητα και κατάφεραν να αποκοπούν από τους white stripes το άλλο αντίπαλο δέος (πριν διαλυθούν) που ήθελαν η μουσική από δυο όργανα να είναι απαραίτητα και απλή.
Το άλμπουμ στο σύνολο του είναι εξαιρετικό και δείχνει πως η μπάντα έχει φύγει από τις απλές συνθέσεις και τα old fashion soul τραγούδια που μας σέρβιραν στην αρχή της καριέρας τους. Πλέον έχουν τον δικό τους χαρακτήρα και την δικιά τους ταυτότητα και κατάφεραν να αποκοπούν από τους white stripes το άλλο αντίπαλο δέος (πριν διαλυθούν) που ήθελαν η μουσική από δυο όργανα να είναι απαραίτητα και απλή.
Το leap of faith λοιπόν που αποφάσισε να κάνει η μπάντα σίγουρα τους ωφέλησε χαρίζοντας τους τέσσερα Grammy με το καλύτερο ροκ άλμπουμ της χρονιάς να είναι αυτό που δεσπόζει πάνω από όλα.
Αν δεν είσαι φαν του συγκροτήματος αυτός είναι ο κατάλληλος δίσκος για να αρχίσεις να ακούς αν και πρέπει να σε προειδοποιήσω πως τα πρώτα τους άλμπουμ δεν έχουν καμία σχέση με αυτό και είναι και λογικό. Αν είσαι φαν τότε σίγουρα αυτό το CD δεν θα βγει από το cdplayer σου για πολλούς μήνες… Όπως και να έχει το El Camino αξίζει ένα ανάγνωσμα γιατί δίνει έναν δυνατό φρέσκο ήχο και σε κάνει να ελπίζεις πως η μουσική και στις μέρες μας έχει κάτι να μας δώσει….Rock on!
